BBQ bij Michelle & Stu

Ik lig lekker in de zon tussen Jake en Sophie in. Uit Jake's buik komen grappige knorrende geluiden. Ik ga met mijn snuit boven zijn buik hangen om het nog beter te horen. Sophie grinnikt als ik met mijn natte neus zijn buik aanraak. Jake springt overeind. "Honger", roept hij uit. "Trek", corrigeert Sophie. Mij maakt het niet uit, als we maar gaan eten.
Ik ga met mijn hoofd een beetje schuin omhoog op het tapijt zitten. Slim als de mensenkinderen zijn komen ze weer braaf bij me zitten. Sophie kleedt zich weer aan, "Best fris als we zo snel vliegen". Blij, dat ik dat gedoe niet heb.
Al snel verglijden de beelden van het strand onder ons. De cirkel die de mensen om ons heen vrij lieten vult zich razendsnel met zonaanbidders. Ze vonden ons maar vreemde vogels blijkbaar. Na een stukje stedelijk gebied is het uitzicht naar beneden weer verwisseld voor het uitgestrekte Australische landschap. Daar gaat een dier dat zich op wetenschappelijke wijze voortbeweegt. Tenminste als ik die professor in de onderzeese wereld goed begrepen heb. Die zei dat de wetenschap met sprongen vooruit gaat, nou dat doet dit dier dus ook. "Zag je die kangaroe?", Jake stoot Sophie aan. "Ja, ja." prevelt Sophie. Haar knokkels zien wit van het zich verkrampt vasthouden. Als je het mij vraagt heeft ze heel die 'spring in 't veld', die ze dus klaarblijkelijk kangaroe noemen, helemaal niet gezien. Aan de ene kant vindt ze het vliegen geweldig, ze verlangt aan de andere kant des te meer naar een veilige landing. Je zou zeggen dat ze nu al enige ervaring heeft. Jake lijkt er helemaal geen problemen mee te hebben. Misschien een reu-teefjes ding. Lindy is er ook niet zo weg van. Zal ze ook wel best vinden als ik straks met Vincey op reis ga. Volgens mij zie ik de bewoonde wereld alweer opdoemen. Wordt wel weer spannend tussen die draden straks. Ja hoor, Wynnum. Daar moeten we zijn. Komt me bekend voor allemaal. Volgens mij ruik ik de barbecue al. Op mijn neus af dan maar. Kijk, daar zijn we al in Wilde Street. Het ziet er tamelijk verlaten uit op straat. Het overdekte terras vlak bij Lin is ook helemaal leeg. Wel hoor ik rinkelend bestek en serviesgoed. Zitten zeker binnen. De geur van verbrand vlees wordt nu wel heel sterk. We vliegen maar eens een ererondje om het huis. Ik zie Lindy en Vincey druk over een paar sappige kluiven gebogen staan. Het water loopt me nu wel in de bek. Oppassen dat ik niet ga schuimen nu. Vonden mijn baasjes ook nooit zo geslaagd. Maar dat was meer omdat ik met mijn kop driftig heen en weer schudde, dan vloog het overal heen. Je wilt er toch af. "Robbie plaats", was het dan. Gek dat je zelfs zulke korte commando's kan gaan missen, Hopla, de landing is ingezet. Daar gaan we dan. Jake en Sophie schieten gelijk naar binnen, Ook weer zo'n mensending, eerst omkleden. Nou ik ga lekker aanvallen, dat ligt meer in mijn lijn. Ik voeg me bij Lindy en Vincey en doe me tegoed aan de door Stu toegeworpen lekkernijen. Een ouderwetse kluiffuif. Jake en Sophie komen alweer naar buiten. Jake stort zich op de bereiding en Soof verteld honderduit over wat ze allemaal gezien heeft. 'Eet toch wat kind', denk ik dan. Dit terwijl Michelle diezelfde zin uitspreekt , zonder zichzelf overigens over te geven aan een culinaire uitspatting. Stu heeft daar minder moeite mee. Wat een overvloed, dit wordt een gezellige lange avond!

Bot

..

Het vrouwtje heb ik inmiddels zo goed als ik kon al haar vragen over Vince uitgelegd. Inclusief z'n niet hebben van oren maar ik geloof niet dat ze er veel van begreep. Ze bleef maar vragen stellen en tussendoor geruststellend tegen me prietpraten dat ze niet boos was dus dat ik niet zo hoefde te grommen en huilen. Zit ik daar met m'n huisdingogedrag beleefd goedgemanierd afgericht honds te antwoorden. Wil je je eens aangepast naar de mens gedragen krijg je weer een soort van: Af! Ik heb maar opgegeven. Daar lijkt ze heel tevreden op te reageren.

Waar zijn Rob en de mensenjongen toch gebleven? Het kleed is ook weg. Het vrouwtje heeft het ook al aan de baas gevraagd maar die komt niet verder dan z'n schouders ophalen en zeggen: 'Even met Robbie naar het strand denk ik.' Daar kan ik misschien ook wel even heen gaan met Vince. De Wynnumse kust kent-ie nog niet maar ik stik wel van de honger eigenlijk. Het vrouwtje is in de keuken bezig nu. Misschien moeten Vince en ik maar bij m'n voerbak gaan liggen dat werkte altijd goed. Die staat vast nog wel achter het huis in de tuin. Ja hoor. Mooi! Kijk nou eens even hee! Er wordt een barbecue aangelegd. De tafel is al gedekt en wat een sappige botten liggen daar! 'Komop Lin' roept de baas, 'zo verlegen was je nooit als het op je eten aankwam.' Vince en ik duiken op de botten af. Lekker vlezig zijn ze zeg! Ik voel een schaduw over me heen komen maar gun mezelf geen tijd om om te kijken. 'Ha daar zijn jullie' hoor ik het vrouwtje zeggen. En: 'Stu geef jij Robbie ook even een sappig bot.'

Naar het strand!

Op naar het strand. Dat zal Sophie geruststellen. Maar eens even koers zetten naar Fraser Island. Mooi strand daar. Voor Sophie zich realiseert wat er gebeurt zijn we al geland. Jake laat zich onmiddellijk van het kleed rollen om in de zon te gaan bakken. Sophie staat meteen op en rent naar het water. Even de spieren losgooien zeg maar. Ik ren met haar mee. Maar blijf nog even uit het water.
Als ze terug komt lopen uit het heldere water staat er een jong meisje met een grote stok bij het water. Jammer, die is te groot om weg te gooien. Ze snappen geloof ik niet helemaal wat ik bedoel. Ach, het is ook te warm om je echt druk te maken.
Het zal de jeugd zijn, die zijn altijd wat meer op zichzelf gericht. We zoeken Jake maar weer op. Het is best druk op het strand. Maar ik zie welgeteld 1 dingo. Dus ik kan Lindy vertellen dat het met dat Dingo-strand wel meevalt. De mensen zoeken toenadering tot de dingo maar deze blijft op een afstand. Daar ligt Jake te luieren. 'We zijn geloof ik wel ver van huis Robbie?' mompelt Jake. Ik ga veelbetekenend op het kleed staan. Wat dichter bij Brisbane is vast ook wel een strand. En met een magic carpet ride sta je er zo. Jake en Soof hebben nog even een discussie, met als uitkomst dat ze plaats nemen op het kleed. Onmiddellijk kiezen we het luchtruim, mensen in verwarring achterlatend. Voorbij trekken de landschappen weer. Ik zie Jake denken dat het geografisch niet klopt allemaal. Tja, dan had zo'n tochtje ook niet gekund voor het eten. Nu kunnen we zelfs nog even een ander strand opzoeken. Voor de barbeque moesten toch nog inkopen gedaan worden. En niet door Jake of Sophie want die heb ik 'ontvoerd'. Benieuwd wat Stu tegen Michelle heeft gezegd. Vast niet dat 'ie ons heeft zien vliegen.
Wie ons wel wil zien vliegen moet maar even op het kleine fotootje klikken. Dan zie je ons arriveren op het strand van de Gold Coast. Ook hier kijken de mensen even vreemd op en doen vervolgens of ze niets bijzonder hebben gezien. 'Kijk mam, daar ligt het tapijt'. 'Nee joh, het was een vlieger' en daarmee was de kous af voor mam. 'Jammer dat ik geen bikini bij me heb', zegt Sophie. ja, dat soort praktische dingen had ik niet aan gedacht. Dan herinner ik me dat Abdullah gezegd heeft dat alles wat ik op een bepaald moment nodig heb gewoon uit het karafje zal komen. Niet geschoten is altijd mis, ik keer het karafje om en... zie daar, er komt een groot badlaken tevoorschijn, maar ook de gewenste bikini. 'Nou ja, Jake', zie je dat? 'Hoe kan dat nou?'. 'Dat moet je je niet afvragen joh. trek nou maar aan', zegt Jake. Dit terwijl hij galant het badlaken om haar heen slaat zodat ze de bikini kan aantrekken , niet gestoord door nieuwsgierige blikken. 'Cool Robbie', zegt Sophie. Ze klinkt als een Australische en aait me over de bol. Ik ga lekker bij haar op het badlaken zitten. Nog even genieten en dan op naar de barbeque. Hoever zouden ze daarmee zijn? Het vlees zal wel gehaald zijn, inmiddels. Met een beetje geluk hebben ze ook aan de hondjes gedacht. Dat houtskool gedoe hoeft van ons niet zo. Maar als ze dat nou leuk vinden. We zijn toch niet allemaal hetzelfde, denk ik dan altijd maar. Hoe zou het met Lindy en Vincey zijn? Als ze zich maar niet ongerust maken.

Stu ziet ze vliegen

Lindy is naar binnen om Vincey te zoeken. Ik stoei wat met Jake en probeer Sophie op haar gemak te stellen. Stu bromt dat het niet kan zo'n vliegend tapijt en buigt zich weer over zijn auto. Ik krijg Jake en Sophie zover dat ze weer plaatsnemen op het tapijt. Als Sophie een rondje wil maken, ben ik de beroerdste niet om dat even te regelen.
Stu ziet ons opstijgen, kijkt ons even na en steekt vervolgens zijn hoofd schouderophalend onder de motorkap terug. Hij zal blijven ontkennen, schat ik in. Volgens Abdullah is dat alleen maar nuttig. Mensen hebben zoiets van 'Wat niet kan, heb ik ook niet gezien'. Daarom reageren de meeste mensen niet die ons zien vliegen. En dat is gunstig want anders zouden we maar een soort circusattractie worden.

In het begin slaakt Sophie heel wat gilletjes. Jake is cool. Hij geeft geen kik, aait me over mijn bol en geniet van wat hij ziet. Dat geeft Soof rust, al durft ze niet te gaan verzitten. Maar net als wij kleeft ze aan het tapijt en kan ze er niet afvallen. Voor wie het wil zien moet het een grappig gezicht zijn allemaal. Ik ben al een ervaren tapijtvliegenier, dus mij maakt het niets uit. Ik hoef maar te denken wat ik wil en Abdullah regelt de rest. Op die manier kunnen we in vogelvlucht heel wat mooie plekjes bekijken, zo voor het eten. Ik weet dat ik Lindy er geen plezier mee doe en Vincey heeft zijn rust nodig. Ik heb zo het vermoeden dat hij nog lang genoeg met mij kan reizen.
Sophie durft niet te bewegen, Jake neemt haar camera maar ter hand, anders zou ze niet eens op de reis terug kunnen kijken. Misschien moeten we nog maar even landen op het strand zo dadelijk. Als ze zo te lang blijft zitten raakt ze verkrampt. We vliegen een rondje om de vuurtoren van Byron Bay, sommige mensen zien ons, maar wenden snel het hoofd af.
'Ik heb niks gezien, ik heb niks gezien, ik keek erregens anders naar', zingt Jake. En vrolijk vliegen we verder. Lekker weer trouwens, mooi weer voor een barbeque. Sophie geniet van wat ze te zien krijgt. Tja, in dit tempo bezienswaardigheden kunnen zien dat zou iedereen wel willen. Gelukkig maakt Abdullah er geen industrie van, anders zou het erg druk worden in de lucht. Met alle gevolgen van dien. Maar voor het milieu is dit wel weer een mooie methode, want geen vervuiling. Hoewel, de meeste mensen zouden weer proviand meenemen en de verpakking achteloos laten vallen. Onder het motto 'Ach, dat beetje van mij' en doe dat maar eens maal een miljard. Jakkie. Het zal wel de reden zijn waarom Ab dit exclusief wil houden. 'Whoo, een krokodil', griezelt Sophie. 'See you later alligator' grinnikt Jake en schiet een foto.
Het enorme beest heeft ons niet eens in de gaten. Net een mens dus. Deze onverwachte manier van reizen biedt mooie kijkjes in de natuur en Jake en Sophie genieten met volle teugen. 'Gelukkig heeft het tapijt geen motor, want motorpech zou niet zo goed uitkomen nu', grapt Jake. 'Schei eens uit' zegt Sophie, 'Je maakt me bang'.

Home sweet home

Wauw is dat even wennen zeg! Zo bekend en toch zo vreemd. De baas heeft een motorfiets. Mooi! Ik hoop dat Robbie de brillen nog heeft. Ik weet van gekkigheid niet naar welk baasje ik het eerst toe moet. Of zal ik maar de zoon nemen? En wie is dat meisje? Ze heeft wel iets exotisch europees en maakt dezelfde klanken als m'n baasje en de zoon. Goh spannend allemaal! Even kijken. O gelukkig Robbie en Vince kwispelen naar hartelust en worden ook enthousiast geaaid en beklopt. 'Kom op Soof!' roept de zoon opeens en gaat op het kleed zitten. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Sophie begint te lachen en gaat bij Jake op het tapijt zitten maar er gebeurt niks. Werkt zeker niet met mensen. 'Nou dan moeten we maar een feestmaal aanrichten' zegt het baasje, 'Wat dacht je van een paar sappige botten en wat lekker mals vlees?' Oef daar loopt het kwijl toch van uit je bek? 'Ja barbecue!' roept het meisje Sophie weer. Dat snap ik nou niet he die brand- en rookgewoonte die mensen met vlees hebben. Ze halen er alle sappigheid mee weg. 'O en gelijk ook maar naar Sommeldijk mailen' springt het vrouwtje van de hak op de tak. Ik zie Robbie z'n oren spitsen. 'Jaha naar de kunstlinker van Kees en de wereld van Kobie Bos' zegt ze tegen Rob. Hij raakt door het dolle heen als hij die twee namen hoort. 'Weet je wat we bellen wel even' zegt ze tegen hem en samen lopen ze de trap op naar binnen. Sophie en Jake hebben het kleed inmiddels ondersteboven gekeerd en onderzoeken het nauwgezet. 'Ja en het vloog toch echt.' hoor ik ze tegen elkaar zeggen. 'Allemaal een illusie' bromt de baas, 'it's all in your mind.' 'Ja doehoei' zegt de zoon 'jij zag het toch ook? Of niet soms?' De baas haalt z'n schouders op, draait de laatste schroef in z'n motorfiets, wrijft z'n handen schoon aan een doek en zegt: 'Wat denk jij Soof?' 'Dat ik naar Fraser Island vliegen wil en heel Australie rond op dit kleed. Lijkt me cool!' Fraser Island! Ik krijg de riebels. Moest dat nou? En heel Australie rond. Alsjeblieft! Ik ben net thuis. Nou van mij mogen Abdul en Robbie het kleed cadeau doen hoor. Van nu af reis ik alleen nog maar per auto of motorfiets. Ik moet toch eens aan dat Soofmeisje snuffelen. Ze heeft iets bekends net zoiets als mijn baasje en de zoon hebben. 'Nee niet doen!' roept Sophie, 'Ik vind honden eng!' en ze duikt achter Jake z'n rug. 'Ach joh' zegt Jake 'Lin is lief en ze is een dingo' terwijl hij me vriendelijk achter m'n oor krabbelt. 'En trouwens' vervolgt hij 'Fraser Island, waar jij zo graag naar toe wil, zit toevallig wel vol met dingo's.' 'Hoeii' onderdruk ik een klein huiltje. Waarom moeten ze het nou steeds over de misser van m'n leven hebben? 'Ja dat weet ik.' zegt Sophie. 'Soof komt ook uit Rotterdam' zegt Jake terwijl hij inmiddels m'n nek lekker aan het masseren is. Ah! Dat is wat Sophie gemeen heeft met het baasje en de zoon. Leuk! Ik vind haar best aardig. Ik moet haar zien te overtuigen dat tamme huisdingo's, ook al zijn ze wat bereisd, heel iets anders zijn dan wat voor type hond ook. Behalve Robbie en Vince natuurlijk. Waar is Vince eigenlijk? Ik loop de garage in en krijg z'n bekende hondengeurtje in m'n neusgaten. Via de achtertrap naar boven en daar zie ik de slaapkamerdeur van de bazen een stukje open staan. Ja hoor zijn spoor leidt er duidelijk naar toe. Ach kijk nou de kleine akedreutel is naast de bijzetkoe in slaap gevallen. Op de achtergrond hoor ik het baasje zeggen: 'Nee ik zie ze niet vliegen.' En Robbie blaft, gromt, huilt en knort ondersteunend mee.

Bij Lindy thuis

Vincey heeft lol in het vliegen en zingt dat het een lust heeft. Ik zing met hem mee en kijk met een schuin oog naar Lindy. Ik zie de gedachten door haar hoofd razen. Het is duidelijk dat ze blij is naar huis te gaan. Ik vindt het ook leuk om naar haar huis te gaan. Maar ik denk toch dat ik na een tijdje weer op reis wil.
Ik zou Sparky ook wel weer eens willen zien. Weer een poosje rondvaren op zo'n groot schip, heerlijk. Zal ook wel wat voor Vincey zijn. Toch maar eens voorzichtig over praten met Lindy. Voorlopig gaan we Lindy's thuisbasis maar eens verkennen.
Onder ons verglijdt het landschap. We zitten weer boven land. Geen idee hoe ver het nog is. Lindy gaat verzitten en kijkt naar beneden: "Hee ho stop! Remmen! Rob remmen! Zie je die jongen daar? Dat is de pup van m'n baasjes. Daar moeten we zijn! Leuk dat-ie er is! Hij weet altijd leuke spelletjes." Dat gaat snel, ik zie hem nog net in de verte. Draaien dan maar weer. Kan dus niet alles aan Abdullah overlaten, moet er zelf wel mijn hoofd bijhouden. We zijn nu wel een flink stuk doorgeschoten. Misschien wilde Ab ons eerst bij Sam langssturen. Dat hebben we dan nu overruled, want we draaien. Hee, ik begin nu al een beetje Engelse kreten op te pikken. Zal wel nodig zijn. Nu zitten we weer in de buurt van die tuin. Ik zie hem niet meer. Over die huizen heen maar dan. Zie ik hem daar nu? Volgens mij heeft hij nu een andere broek aan. Lin? "Ja dat is 'm en Stu zit bij zijn motor. Wauw, kan ik eindelijk meerijden. Kicken!" "Wie is dat meisje dan Lindy?" "Zal wel een vriendinnetje van Jake zijn, geen idee eigenlijk en Michelle zet ons al op de foto." Nu heb ik even alle aandacht nodig bij de landing. Hopeloos ouderwets land zeg, al die draden in de lucht. Linke soep hoor. Nou daar gaan we dan.

Vliegensvlug naar huis terug!

Zo lekker zeg dat vliegen. Dat is lang geleden. Robbie wil picknicken maar ik wil kijken of ik m'n huis al zie. Ik begrijp de route niet helemaal maar we moeten wel in de buurt van water zijn dat weet ik zeker. Vincey begint te zingen: 'En we gaan nog niet naar huis ....' Robbie brult uit volle borst mee. Nou daar denk ik anders over. Lekker bij de bazen op de achterbank met m'n kop door het raam vind ik veel aangenamer reizen dan we tot nu toe op ons honds gedaan hebben. En wat te denken van op gezette tijden eten krijgen en lekker luieren in de schaduw. En weer eens lekker geaaid worden. Rob is net als Buck, wil de natuur in. Ik voel het net andersom zoals White Fang. Niet dat ik in het wild geboren ben. Maar toch. Die verhalen fascineerden me altijd en ik denk dat ik ze nu pas goed begrijp: laat mij maar huisdingo zijn want daar pas ik het best. Net wat in je binnenste zit he? Hoe zou het met Vincey zitten want die tettert maar door dat hij nog lang niet naar huis gaat, ook al is z'n moeder thuis. Nou dat moeten we maar eens bekijken als we thuis zijn. (Hi, hi) Ik weet nog geeneens wat ze er thuis van vinden dat ik opeens een pup heb. Ach dat vinden ze wel goed zolang hij zich als huishond gedraagt en dat doet hij. Hij is in een huis geboren tenslotte. Althans dat denk ik maar hij kan zich in ieder geval goed gedragen. Misschien wil hij wel met Rob mee want die is inmiddels zo'n beetje z'n adoptievader. (Niet dat ik het zeker weet maar ik heb een sterk vermoeden dat Robbie wel verder reizen wil. En ach als hij in een huis zou willen wonen dan zou hij dat vast veel liever bij z'n eigen baasjes doen.) Brr. Ook al gaat dat aan m'n hart, ik wil daar vrij in denken. Ze zullen dan toch nog weleens terug komen? Als is het maar voor een bezoekje en als ze onderweg zijn dan kunnen we weer lekker mailen. Dat vond ik zo gezellig toen met Rob. Zou ook zo goed voor Vincey's taalontwikkeling zijn. Nou ik stel me open op maar ik zeg lekker nog niks. 'Hee ho stop! Remmen! Rob remmen! Zie je die jongen daar? Dat is de pup van m'n baasjes. Daar moeten we zijn! Leuk dat-ie er is! Hij weet altijd leuke spelletjes.'

Op weg naar Lindy's thuis

Wow, wat een opgewonden standje is die Lindy toch af en toe. Ik krijg bijna de kans niet om wat te zeggen. Aan de andere kant heeft ze aan een half woord genoeg. Dat is ook wat waard.
Het tapijt zit natuurlijk gewoon in het karafje om mijn hals. Dopje eraf, omkeren en klaar. Ongelofelijk hoe zo'n tapijt daarin past. Daar komt Lin alweer met Vincey. Vince springt vrolijk kwispelend op het tapijt. Lindy en ik kruipen erbij en daar gaan we de lucht in. Even later zoeven we over onze verbaasde gastheren heen. Snel zien we het groepje kleiner worden.
Wat zullen we bij Lindy thuis aantreffen? Dat is even de vraag, voor mij in ieder geval. Zouden ze boos zijn? Of gewoon blij dat ze er weer is? Ach, ze gaan zelf ook nogal eens op vakantie. Lin wordt dan verzorgd door vrienden. Dan wordt er ook niet gevraagd of ze liever mee wil. Ik vraag me af of we op een gelegen moment aankomen. Misschien zijn ze er helemaal niet. Of weet ik veel. Mensen hebben soms van die rare beslommeringen. Volgens mij helpt Abdullah met onze timing. We zaten toch al boven het vasteland? Dus wat doen we nu boven dit water? Ik zie dat we de een of andere toren naderen. Land in zicht. Een eiland volgens mij, we gaan dus echt met een omweg. Genieten dan maar van het uitzicht. Ik begin trek te krijgen. Straks maar eens even het karafje omkeren. Dan hebben we in no time een vliegend picknick-tapijt.

De oplossing in zicht

Ik schrik wakker, spring op en ren naar buiten. 'Rob!' roep ik en kadoem bots ik gelijk tegen hem op. 'Rob moet je luisteren weet je dat Abdullah en ik veel gemeen hebben? Allebei onze voorouders zijn per boot naar Australie gekomen en ....' 'Wat is er Rob waarom luister je niet? O ik moet luisteren. OK dan steek van wal. Je wilt hier weg? Je wilt niet met de honden op trektocht? Maar ik dacht dat jij juist zo van reizen hield?! Je bent niet zo op geloop en geren gebouwd. Hmm. Wat wil je dan? Nee Rob je meent het niet, je wilt naar m'n huis? Hoeiii dat is helemaal geweldig! En wat denkt Vince daarvan? Hij is helemaal geen thuis gewend meer. Ach dat zien we wel als we zover zijn. Maar hoe komen we daar als niet wilt rennen en lopen?' 'Taaaapijijijijjijt' fluistert een bekende naar specerijen geurende stem. 'Hoorde je dat Rob? Weet jij nog waar het tapijt is? Dat is een fantastische en vlotte oplossing!'

Avances van Eileen

Eenmaal buitengekomen zijn de andere honden in hun enthousiasme al verdwenen. Ik ben niet zo snel als Lindy. Ben dan ook anders gebouwd. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om naar die beesten te gaan kijken. Lijkt me ook een beetje kinderachtig.
Die hele hondengroep bevalt me eigenlijk niks. Geen omgeving voor Vincey. En Lindy is hier ook helemaal niet op haar plaats. Ze is toch al zo onzeker en de mores in zo'n roedel is hard. Ik kan maar beter zorgen dat ze zo snel mogelijk weer thuis terecht komt. In haar vertrouwde omgeving kan ze weer een beetje tot rust komen.
Tja, ze heeft toch ineens een pup om voor te zorgen. Het lijkt wel of ze in een postnatale depressie zit. Zou dat kunnen zonder zwangerschap en bevalling te hebben doorgemaakt? Misschien maakt het de kans erop juist groter. Toch eens googlen als ik weer eens bij een computer in de buurt kan komen. Een uitkomst hoor dat internet. Voordat ik me daarin kon bekwamen probeerde ik het eens bij de bibliotheek. Veel verder dan een aai over mijn bol kwam ik niet bij de bibliothecaresse. Ja, toen ik het nog eens probeerde kreeg ik een kluifje. Het kwam niet bij haar op dat ik misschien wel gewoon in de boeken wilde snuffelen. Waar ga je anders voor naar de bieb? Vincey loopt zwijgend met me op, instinctief voelt hij aan dat zwijgen even het beste is. Ik neem me voor om toch nog wat te gaan reizen. Als Lindy niet mee wil zal ik samen met Vincey wat reizen maken. Het lijkt me nuttig om Vince een breder perspectief te bieden. Ik moet maar eens praten met Lindy. "Lekker aan de wandel voor het slapen gaan?" Een aantrekkelijke schaapshonden teef spreekt me aan terwijl ze tussen het struikgewas haar behoefte staat te doen. "We gingen eigenlijk met de groep naar Lizards kijken, maar ze renden wel erg snel". Ze grinnikt. "Misschien wil de kleine even bij de pups spelen?" "Ja, ome Robbie toe mag dat?" Ik knik instemmend. Al snel gaan we met zijn drietjes de schuur in waar een speciaal hoekje voor de jonge garde is ingericht. Een zestal enthousiaste pups buitelen meteen over de beduusde Vincey heen. "Laat ze maar even, kom mee. Eileen heet ik trouwens." "Robbie", mompel ik en volg haar naar een gezellig nestje. Daarvandaan kan Eileen alles in de gaten houden. Terwijl de pups onvermoeibaar hun pupzijn botvieren vertel ik Eileen over mijn reisavonturen. Ze luistert met grote belangstelling. Ik doe of de verleidelijke poses die ze aanneemt me niet opvallen. Hier zit ik niet op te wachten. Al is mijn verhouding met Lindy van zuiver platonische aard, dan ga ik nog niet in op de avances van de eerste de beste dame die wat in me ziet. Trouwens, Agaath ben ik ook nog niet vergeten. Ik kijk nadrukkelijk naar de spelende Vince. "We gaan Vincey's moeder maar weer eens opzoeken", hak ik de knoop door. "Ze moesten maar eens gaan slapen", berust Eileen. Ik sjok naar Vincey. "Kom Vince, je vriendjes moeten slapen. We gaan naar je moeder". Zonder tegenstribbelen gaat Vincey met me mee.

Identiteitscrisis

De stofwolken worden veroorzaakt door andere honden die een kudde schapen bij elkaar drijven. Nieuwsgierig blijven ze staan als ze ons aan zien komen rennen. "Wie zijn dit dan?" vragen ze aan de honden die ons meegenomen hebben. "O dit zijn Lindy, Robbie en Vince. Ze zijn net aangekomen van Fraser Island en Lindy zoekt dingoes." De schaapshonden beginnen gezamelijk onbedaarlijk te lachen. "Jullie komen van Fraser Island" hikt er eentje, "en jullie hebben geen dingo gezien?" vervolgt hij, en meteen proest hij het weer uit. De honden rollen over de grond van het lachen. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Ik ben de enige teef in het gezelschap dus meet me maar een onbegrepen dameshouding aan die misschien hautain overkomt. "Klassiek" piept er een hortend tussen z'n gierende lachen door. "Zeker lang geleden dat je 'in the wild' leefde maar je hoort 'the call' nog om het zo maar even te zeggen." En hij proest weer verder. "Ja en ze herkent het niet als ze er middenin staat", giert een andere. "Wat bedoelen jullie?" vraagt Rob het voor me opnemend hoewel ik een glimlach rond z'n snuit bespeur. "Fraser Island zit vol met dingoes!" roept er een zijn lachen een beetje tot bedaren krijgend. "Hm we waren alleen maar op het strand" verdedig ik me. "Meid ook op het strand zit het vol met dingoes daar! Geloof me." De andere honden grinniken nog wat na. Robbie kijkt me vragend aan en zegt: "Lin je bent dat hele eiland rondgerend en je hebt geen dingo gezien?" Een beetje uit het veld geslagen stotter ik wat over snelheid en alleen maar strepen zien. Ik weet dat het nergens op slaat maar je moet toch wat als je zo direct op je aangepaste hondsheid als huisdingo zijnde gewezen wordt? "Ben jij dat hele eiland rond gerend?" vraagt weer een andere die inmiddels volledig tot bedaren gekomen is. "In een keer? Hoelang heb je daar over gedaan?" "Niet zo lang" antwoord ik dralend en haast onhoorbaar, aanvoelend dat ik weer een blunder te aanschouwen krijg. "Pittige teef heb je daar" zegt hij tegen Robbie, mij verder negerend en met een grimas op z'n snuit vervolgend: "Zo'n 250 km deed ze even om haar poten te strekken en in haar haast om haar voorzaten te ontmoeten zag ze over het hoofd dat ze door het grondgebied van het zuiverste ras dingo levend op aarde te vinden raasde! Fenomenaal!" En hij laat een oververdovende stilte vallen. Ik hoor wat onderdrukt gegniffel van de andere honden. Vince komt solidair tegen me aan zitten. Prettig vind ik dat maar tegelijkertijd voel ik dat ik het grootstelijk af laat weten als ouder zijnde. Ik hoor mijn pup vertroosting te verschaffen en niet andersom. Robbie zit er in z'n geijkte doorgezakte schouderhouding bij en kijkt me aan met z'n lodderige trouwe hondenblik. Ik kan wel janken maar dat doe ik niet. "Kom" zegt een blue heeler die bij het clubje was dat ons bij het welkomstbord van Queensland ophaalde "laten we naar de schuur gaan, daar wacht vast al iets te bikken." "OK" zegt een van de schapendrijvers "dan kijken wij eerst nog even bij de schapen." We gaan op pad. "We zijn niet allemaal werkhonden hier hoor" vertelt de blue heeler (die we Blue mogen noemen) "maar de baas heeft een zwak voor honden dus mogen we lekker allemaal in de schuur wonen. Soms gaan er weleens een stel op trektocht. En soms komen er weleens een stel logeren die op trektocht zijn. Het is een komen en gaan. Je hoeft niet echt te reizen hoor om hier honden tegen te komen. Alleen de werkhonden zijn redelijk stationair." We komen bij de schuur aan. Er hangt een heerlijk hondse geur binnen. Overal zijn slaapnestjes gemaakt in het stro. Het ziet er gezellig uit. Langs een muur staat een soort trog vol met overheerlijk hondeneten. "Komop" zegt Blue. De honden vallen aan. Robbie volgt en Vince was er als eerste bij. Ik voel me wat schuchter en stel me terughoudend op. Ik doe alsof ik geen trek heb uit een soort van schaamtegevoel terwijl ik de kwijl haast niet in m'n bek kan houden van de honger, wat wel moet natuurlijk om mezelf niet te verraden. Gelukkig zie ik Vince martelen om over het randje van de trog bij het voedsel te komen. Iets te gretig schiet ik op hem af om hem een pootje en een bekje te helpen. Naar waarheid is dat een pootje voedsel naar zijn bekje en wat ik met mijn bek aanschuif verdwijnt grotendeels via mijn keelgat. En dan moet ik iedere keer mijn poot aflikken natuurlijk. Als de trog leeg begint te raken pakt een hond Vince met z'n bek in z'n nekvel en plaatst hem in de trog. "Zo jongen lik jij de boel maar uit" zegt hij. Snel trek me terug en ga in een hoekje liggen. Ten slotte had ik te kennen gegeven geen honger te hebben. Langzaamaan verlaten de honden verzadigd de trog. Sommigen slobberen nog wat water uit een bak. Robbie tilt Vince weer uit de trog. "Zin om met wat 'Australian wildlife' te spelen?" vraagt een hond aan Rob, "Er wonen wat knoerten van bue tongue lizards hier rond de schuur." "Nou dat wil ik weleens zien." zegt Rob. En de troep verdwijnt uit de schuur op de hielen gevolgd door Vincey. Ik heb geen zin. Ik moet maar eens goed na gaan denken over mijn bestaan. Ben ik wel zo erg dingo? Fysiek gezien wel. Ik kan dingen die honden niet kunnen maar dat is gewoon aangeboren bouw. M'n dingohuil is roestig dat merkte ik na aankomst hier maar. Eerlijk gezegd gaat het blaffen me veel makkelijker af. Ligt het eerst in m'n bek zal ik maar zeggen. En hoe leven dingoes eigenlijk? Ook al had ik dingo ouders ik ben gewoon bij een baas in een huis geboren. Ik ben gewoon honds opgevoed. Grrr toch zit het me dwars dat ik niks dingo's heb opgemerkt daar op Fraser Island! 250 km in omtrek. Toch weet ik zeker dat ik het heb rondgerend. Ik liet Robbie en Vince achter me en zag ze weer voor me opdoemen. En het duurde echt niet zo lang. Ik leg m'n kop op m'n voorpoten en sluit m'n ogen. Achter m'n oogleden zie ik de brede grijns van Abdullah verschijnen. Snel doe ik m'n ogen open. Niet weer die man he! Maar ik zie hem nog steeds. Z'n gezicht verandert in een klok waarvan de wijzers als een razende rond draaien. Cirkelende strepen begin ik te zien die in het middelpunt verdwijnen. Duizelig word ik ervan. Ik laat m'n oogleden maar weer zakken en alles is pikkedonker. "In den beginne was er de zuivere dingo die uit Azie kwam net als ik ..." hoor ik de stem van Abdullah zeggen. Ik ruik zeelucht en voel me heen en weer schommelen. Het maakt me misselijk. "Duizenden jaren geleden zijn wij op een boot naar dit eiland gekomen..." Ik voel kalmerend en liefkozend geaai over m'n rug. "... maar later zijn we ieder onze eigen weg gegaan door omstandigheden." De stem wordt steeds rustgevender voor me en zegt: "Laat me je de volledige geschiedenis vertellen en als je wakker wordt zal alles anders voelen voor je. De oerdingo ontstond ...."

Vergezichten en nieuwe gezichten

Ik kan geen hoogte krijgen van Lindy. Ze krijgt eindelijk haar zin, we gaan naar het vasteland. En nog doet ze knorrig. Ze zit een beetje verongelijkt naar Ab te kijken. Veel meer dan een bulderende lach bereikt ze er niet mee bij hem. Af en toe krijg ik een knipoog van hem. Lindy ziet het niet.
Het zal wel een vrouwending zijn, die stemmingen bedoel ik. Vincey kijkt het een beetje aan en doet dan hetzelfde als ik. Naar buiten kijken. Ik geniet van het uitzicht en laat Lin maar lekker mopperen en verongelijkt zijn.
In de zijvakken van de deur ligt een soort verrekijker. Ik kijk ermee door het raam en zie van dichtbij een schitterend landschap. Wat een aparte vogels zie je hier. Dat hebben we thuis niet. Maar de mensen van hier zullen onze vogels misschien wel apart vinden. Het is maar net wat je gewend bent. Maar het kleurenpalet is hier wel een stuk interessanter vind ik. Ik ben blij dat ik niet kleurenblind ben. Mensen denken dat alle honden dat zijn. En vaak denken ze ook dat wij niet kunnen denken. Ach zolang wij maar beter weten. Een aparte kijker is dit. Er zitten allemaal knopjes aan. Druk ik op zo'n knopje dan krijg ik ineens een heel ander uitzicht. Hoe dat nou weer kan weet ik ook niet. Ik zou het aan Ab willen vragen maar die heeft zijn handen vol aan Lindy. Die zou het geloof ik ook weer teveel eer vinden voor Abdullah als ik het hem vraag. Laat maar zitten dus. Voorlopig vermaak ik me met de beelden. Dat verkort het wachten zullen we maar denken. Maar dat knorrige van Lindy. Ik weet niet of ik daar aan kan wennen. We hebben toch heel wat aan Ab te danken. Lindy heeft toch ook maar mooi Vincey met behulp van Ab kunnen adopteren. Het lijkt wel of ze dat vergeten is. Een ander knopje maar weer. Oeps, da's geen vogel. Wel een leuk beest om achter aan te rennen. Alleen moeten de rollen niet even omgedraaid worden. Dat zijn behoorlijke horens. Zou daar het woord hoorndol vandaan komen? Of is het horendol? Lastig als je geen taalscholing hebt gehad. Zat niet in het pakket op de hondenschool. Trouwens, dat noemen ze dan wel de hondenschool eigenlijk is het de baasjesschool. Dat vertrouwde de hondentrainer (dat dan weer wel) me eens toe. Hoewel die me wel een beetje denigrerend aankeek van 'jij zegt toch niks terug'. Maar daar had ik dan zo mijn eigen gedachten bij. Zoals het de ware autodidact betaamt. Eens kijken, dit knopje maar weer. Dat is weer een aparte vogel zeg. "Ome Ab ik zie land", roept Vince ineens enthousiast. Ik laat de kijker zakken en kijk met het blote oog door het raam. Dan zie ik een heel ander uitzicht. Ik kijk op de kijker. ViewMaster, staat erop. Alleen voor baasjes om door te kijken? Ach, laat ook maar. We zijn er. Lindy gaat als door een wesp gestoken voor de deur zitten. Niet zo leuk naar Ab toe, maar die maakt zich er niet druk om. We nemen afscheid van Abdullah en ik weet zeker hem ooit weer terug te zien. Even later staan we met zijn drietjes op het vasteland van Australië. Na Ab uitgezwaaid te hebben vraag ik Lin wat er toch met haar is. Veel meer als 'niks' en wat gedraai komt er niet uit. Vervolgens komt de dingo in haar naar boven en begint ze te huilen. Vincey probeert het voorbeeld van zijn moeder te volgen. Ik doe maar mee. Al gauw verkeren we in het gezelschap van wat schaapshonden blijken te zijn. Ze vertellen over hun werk, onwillekeurig moet ik weer denken aan dat beest met die hoorns van daarnet. Op de uitnodiging om met hen mee te gaan reageert ook Lindy gelukkig enthousiast. In de verte zien we al snel stofwolken, wat voor kudde zullen we hier aantreffen?

Drieeenheid

Ik voel me nog helemaal soezerig. Al die onderbroken slaap. Vlieg ik nou of droom ik? Het ene moment zitten we op een tapijt en nu weer in een vliegtuigje. Ab is er ook weer. 'Waar vliegen we heen?' vraag ik. 'Naar het vasteland' zegt Abdullah, 'en dan laat ik jullie weer je gang gaan. Ik heb nog een hoop te doen. Robbie weet we me wel te bereiken als jullie me nodig hebben. En geloof maar van mij Lindy, ik weet jullie altijd altijd te vinden!' Hij eindigt met een onbedaarlijke bulderlach. Duh wat denkt-ie wel?! Omdat ik van een rustig ongecompliceerd semihondenleven hou? Hij mag zijn wat-ie is maar hij moet me niet in de weg zitten, dat doe ik hem ook niet. Hondachtigen hebben misschien een slaafachtige houding naar mensen toe maar is Ab wel een mens? Hij vertoont toch een beetje bovenmenselijke macht met z'n vliegende tapijt enzo. Daar had ik om te beginnen nooit op moeten stappen. Hij heeft me erin geluisd via m'n ontloken moedergevoelens. Hmpf hij doet veel te superieur. Hij kijkt me diep in m'n ogen en zegt met een brede glimlach: 'Ja ja Lin zie nou maar eens van me af te komen!', en buldert er vervolgens weer op los. Ik krijg de kriebels van die man of wat het ook is. Kunnen we hem niet terug in de fles stoppen? Ik kan maar beter ophouden met over hem te denken want klaarblijkelijk ontgaat hem niks. Bweh en Rob is vol ontzag voor hem. Ligt het aan hem of aan mij? Nou ja hou maar op Lin zoals je al besloten had. 'Ome Ab ik zie land!' begint Vince te roepen. Ja hoor, toe maarome Ab. Waar zijn de dagen gebleven van m'n schaduwplekjes over de dag verspreid? Ik dacht toen dat ik begrepen werd terwijl ik weinig intensief hondencontact had en nu in familieverband voel ik me een vreemde. Woo we gaan landen. Dat was even een scherpe daling. Ik voel de ogen van Ab priemen in m'n nek. Hij vindt het allemaal maar een grapje. Heeft een dingo geen recht op meningsuiting en gevoelsafbakening soms? Ik spring op en ga direct voor de deur zitten. Ik wil hier als eerste uit en zo snel mogelijk die Ab achter ons laten. Ja ons ik ga er niet in m'n eentje op uit dit keer. Ik grijp Vince in z'n nekvel. 'Zeg netjes gedag tegen meneer Abdullah en zodra de deur open gaat moet je meteen aan land zodat we meneer Abdullah niet ophouden.' Rob probeert de boel te sussen door een beetje verontschuldigend dankbaar te zijn naar Ab toe. Een beetje Ab was leuk maar die man overdoseert zich. Ab richt zich tot mij en zegt: 'Goeie reis verder Lindy en je zal het wel redden met het roedelen. Ik heb jullie maar niet te dicht bij huis afgezet zodat jullie weer een beetje kunnen aarden naar elkaar.' 'Zeer bedankt meneer Abdullah, dat is heel achtzaam van u en het zal wel lukken hoor' antwoord ik en ik meen het nog ook. Ab doet de deur open en we springen met twaalf poten tegelijk de vrijheid tegemoet die ik meen te kennen.
Ha dat is mooi Ab heeft ons tenminste op een duidelijk punt afgezet. Ik draai me om en zie nog net een rood puntje aan de einder. Goed. 'Wat is er toch met jou?' vraagt Robbie. 'Niks' zeg ik 'We moeten onze weg zien te vinden. Dingo's doen niet aan geuren maar nu we hier zijn zou het wel leuk zijn om wat dingofamilietakken te contacten.' Ik begin dus maar eens lekker te dingohuilen. Eerst komt het er wat roestig uit want veel met honden optrekken doet je je moerstaal vergeten blijkt maar ik word steeds beter. Vince steekt ook z'n snuit de hoogte in en probeert te huilen. Best aardig voor een beginner die het niet van nature heeft. Rob begint ook maar mee te doen aangezien de huilers in de meerderheid zijn. Vrijwel direct hoor en ruik ik viervoeters aankomen. Duidelijk honden. Schaapshonden zeggen ze na een eerst afstandelijke begroeting. Ik kan huilen wat ik wil vertellen ze me maar er leeft geen dingo in de wijde omtrek meer en dat m'n gehuil NSW zal bereiken betwijfelen ze. Ik wil ook helemaal niet naar NSW, ik woon in Queensland. 'Werken jullie?' vraagt Rob direct diep onder de indruk. Dat breekt het ijs helemaal. Het zijn duidelijk trotse veedrijvers die eer hebben voor hun vak. Ze kunnen Rob z'n vragen niet genoeg beantwoorden. Of we zin hebben om mee te gaan vraagt er uiteindelijk een. Nou daar hebben we alledrie oorgaten naar en meteen zijn we in volle vaart. M'n scherpe dingoogen zien in de verte de stofwolken al. Mooi. Het beeld wordt steeds scherper.

Prins met een witte staart

Tjonge, jonge. Vrouwen! Lindy was even helemaal alleen de hort op. Moet kunnen, ik ben de laatste periode ook vaak genoeg alleen geweest. En voor Vincey moeten we om beurten kunnen zorgen. Misschien had ik niet zo knorrig moeten doen. Maar zo'n tirade gaat toch ook wel ver. Ik zie Abdullah helemaal niet als baas. Logisch dat ik even naar hem terugga nu ik zijn minisub een beetje gecrasht heb. Gaat ze daar een beetje beledigd liggen wezen, Vincey zoekt ze maar op. Ze slaat gelijk aan het moederen.
Het is de frustratie moet ik maar denken. Ab zal wel willen zorgen dat we alvast op het vasteland terechtkomen. Dat lijkt me een loffelijk streven. Die afstanden hier zijn best groot. Dit eilandje is dan wel klein, het is een aardige tocht naar het vasteland van hier.
Laat ik het karafje maar eens omkeren. Volgens Ab komt daar altijd uit wat ik nodig heb. Voor een prettige verzoening kan ik wel wat hulp gebruiken. Ik houd het ondersteboven en ik kom in een soort wolk terecht. Als de wolk opgetrokken is ligt een volledig gedekt tafellaken op het strand. Propvol met lekkere hapjes. "Komen jullie eten", roep ik naar Lindy en Vince. Lindy doet haar best om haar verbazing te onderdrukken. Vincey is enthousiast en vraagt zich niet af hoe deze feestdis tot stand is gekomen. Mooi hoe zo'n pup alles heel gewoon kan vinden. We vallen aan en schransen met smaak van de verschillende hapjes. Vincey legt een enorme eetlust aan de dag. Onwillekeurig vraag ik me af waar het gezegde 'Je eet me de oren van het hoofd' vandaan komt. "Waar denk je aan?", zegt Lindy. "Eeh, dat we nog moeten vliegen", jok ik. "We moeten zo eerst nog maar een tukje doen". "Oef", ik wordt wakker als Vincey op mijn buik springt. "Wanneer gaan we nou?", jengelt Vince. "Maak je moeder maar wakker, dan maken we nog een ommetje en dan gaan we". "Ik ben wakker", geeuwt Lindy. We lopen nog even langs de kustlijn op en neer. Na achtergelaten te hebben wat we niet meer nodig hebben zoeken we het tapijt op. De nacht valt snel in. Al gauw zijn we op weg in een inktzwarte nacht. Het is heel gezellig zo met z'n drietjes. Goed gevulde magen dragen daar goed aan bij. We babbelen gezellig terwijl Abdullah er -hopelijk- voor zorgt dat we bij hem terechtkomen. We zetten voelbaar een daling in. Als snel landen we op iets wat op mij als dek van een schip overkomt. Alleen wel van hele grote afmetingen, geen vrachtschip. Al snel voegt Ab zich bij ons en volgen we hem naar binnen. In een gezellig ingerichte hut brengen we samen de nacht door. Abdullah wil in alle vroegte vertrekken om ons naar het vasteland te brengen. De minisub is alweer geborgen, daar ben ik wel blij om. Voelde me toch een beetje schuldig. Ik probeer de slaap te vatten. Het regelmatig zachte snurken van Lindy en Vincey maakt me soezelig.
Ik realiseer me dat ik voor Lindy misschien niet de prins op het witte paard ben. Hooguit een prins met een witte staart.
"Ben je wakker Robbie?, het is Ab. "Het is nog vroeg maar het begint al licht te worden, we moesten maar eens gaan". "Hoi, hoi", Vincey springt enthousiast overeind. Lindy doet voorzichtig een oog open en besluit toch ook maar op te staan. We volgen Ab naar buiten. Eenmaal weer boven staan we op een vliegveld. Het is een vliegdekschip. Abdullah staat met twee mannen te overleggen. Er staat een supersonisch vliegtuig klaar, daarachter een rood zweefvliegtuigje. Met een lijn zijn ze verbonden. Ab staat branieachtig te lachen. Hij kan zo serieus zijn, het andere moment lijkt hij weer een jonge jongen. We kruipen met zijn viertjes in het rode vliegtuigje. Abdullah neemt plaats achter de stuurknuppel. Al snel zet het vliegtuig voor ons zich in beweging. De lijn wordt strak getrokken en na een lichte schok volgen we de voorganger. De snelheid wordt opgevoerd en dan stijgen we op. Al snel wordt de lijn losgegooid. Met een sierlijke bocht keert onze sleper terug naar het vliegdekschip. Geluidloos vliegen zijn we wel gewend van het tapijt. Maar in zo'n kist is het best gek. We vliegen nog even over het vliegdekschip heen. Ab laat de kist als groet met de vleugels schommelen. De inmiddels gelande mannen staan beneden alweer naar ons te zwaaien. Op naar het vasteland!

Pinnige Lin

Heerlijk rennen! Ik ga ervoor! Net zo lang tot ik niet meer verder kan en dan keer ik terug naar Robbie en Vince. He lekker zeg oren in de wind. Lekker dat gesuis en die frisse zeelucht in je neusgaten. Goeie kadans. Ik wil helemaal niet stoppen en zo te zien in het vooruitzicht komt er nog lang geen eind aan dit strand. Er is ook helemaal geen volk meer hier. Mooi! Gedachten op nul en doorgaan! Hee wat is dat nou? Er komen twee surfies uit de zee. Zeker verdwaald of afgedreven. Meestal doen ze dat surfen op veilige aangegeven plaatsen waar dan meteen veel volk is. Eentje ziet me niet en begeeft zich in mijn baan, ik hoor hem nog net 'Fraser Island' zeggen terwijl ik hem bijna van z'n surfsokken suis 'Hi hi'. Verder! In de verte zie ik iets roestbruins langwerpig en een en een gele speldeknop. Ik begin bekende hondengeuren op te vangen in m'n neus. Krijg nou wat ik had Rob en Vince toch achter me gelaten? De langwerpige vorm en de speldeknop worden groter. Ja het zijn echt het wrak en de onderzeeer. Ah daar heb je Vince en Rob. Ze zijn kuilen aan het graven op het strand. Vince weet die Rob ook om z'n hondenteentjes te winden. Vince zal nadat er niks op het wrak te vinden was net zo lang doorgedramd hebben tot ze het strand zijn gaan uitkammen naar een schat. Het is ook zo'n goedsul die Rob! Zo nog even een sprintje en dan vlak voor ze remmen. Leuk even lekker met zand stuiven! Ik kom aan scheren en kukel bijna een van de kuilen in door m'n vaart. 'Hoi mam!', roept Vince 'Je viel bijna in het gat dat we naar ome Rob z'n huis aan het graven waren. Dat had grappig geweest! Ome Rob zegt dat als we almaar door blijven graven, we op het Noordzeestrand vlakbij het huis van z'n baasjes uitkomen. Doe je ook mee? Dan gaan we er sneller.' 'Ja ja' zeg ik afwezig, 'Hee Rob', vervolg ik, 'ik denk dat we op een eiland zitten want ik ben maar een richting opgerend en hier zijn jullie weer in de richting van m'n neus en ik heb jullie verlaten achter m'n staart. Het kan weleens zijn dat het hier Fraser Island heet, dat hoorde ik net een surfie zeggen die ik bijna omver liep.' 'Ja nou en?' reageert Rob koeltjes en vervolgt: 'Waar bleef je nou zo lang? We moeten op donker wachten en dan met het tapijt naar Abdullah vliegen.' 'O', bits ik terug, 'wat is dit nou? Hebben we eindelijk onze vrijheid terug, kunnen we eindelijk onze ongestoorde gezamelijke hondenvakantie beginnen en dan moet jij weer naar de bevelen van een baas luisteren. Ik heb twee bazen en daar ben ik heel tevreden mee. Ik weet inmiddels niet zeker meer of zij dat ook met mij zijn met m'n lang afwezigheid, maar hoe zouden jouw bazen erover denken dat je opeens een wereldverbeterende sprookjesprins als baas aangenomen hebt? Wat moet die Ab nou voor ons doen, behalve ons weer in een of ander sci fi avontuur storten? We hoeven alleen maar aan het vaste land zien te komen en dan gaan we gezellig op trektocht richting mijn huis. De afstanden zijn groot in Australie dus tijd zat voor vakantie onderweg.' 'Hmpf', snuif ik en ga liggen want ik ben eigelijk best moe en dan nog zo'n tirade voor ik tijd genomen had om uit te hijgen van m'n circuitje. Vince vleidt zich tegen me aan en vraagt: 'Ben je boos?' De lieverd. Ik lik het zand uit z'n oorgaten en besluit me hier voorlopig maar op te concentreren. Die Rob wil het allemaal zo goed doen en hij bedoelt het ook goed maar ik wil wat anders.

Kedeng, kedeng

Eindelijk zijn we weer samen, bijna op weg in onze yellow submarine. Abdullah is druk in gesprek via een telefoontje. Hij is klaar en wenkt me. "Robbie, ik moet er vandoor, er is iets tussen gekomen. Je kan zelf deze minisub besturen, het enige wat je hoeft te doen is geloven dat je het kan. Dat is heel belangrijk, dus laat je niet van de wijs brengen. Denk maar gewoon aan waar je naar toe wilt gaan. Ik moet gaan nu."
Voor ik enige tegenwerping kan maken is hij verdwenen. Aan de slag dan maar. Ik neem plaats achter het stuur. Bij mijn gedachte aan Lindy's huis start de motor en kiezen we het ruime sop. Heel gemakkelijk eigenlijk. Ik bekijk alle metertjes en wijzertjes. Ik begrijp er niet veel van, maar daar moet ik verder maar niet over nadenken. Ik kan de verleiding niet weerstaan om een beetje indruk te maken op Lindy en Vincey. Lindy neemt me nauwkeurig op en probeert te volgen wat ik aan het doen ben. Eeehm, ze kijkt wel erg kritisch. Volgens mij gelooft ze niets van mijn stoere toneelstukje. En gelijk heeft ze want ik doe ook eigenlijk niets, ik kan ook niet echt sturen.
Kedeng. Daar heb je het al, waarom val ik nou uit mijn rol? We buitelen over elkaar heen. Kennelijk hebben we iets geraakt. Abdullah had gelijk, ik had me niet van de wijs moeten laten brengen. Niets meer aan te doen. Gelukkig krijg ik geen verwijten van Lindy en maakt ze zich alleen maar druk om Vincey. Een echt moedertje hoor. Een echte schat. Vincey ziet totaal geen gevaar, denkt dat het allemaal een lolletje is. Wat een heerlijke pup is het toch. We maken een crash, worden helemaal door elkaar gehusseld en hij denkt dat 'ie in een rollercoaster zit. Hij maakt ook goed duidelijk dat hij het liefst wil dat ik voor altijd bij hen blijf. En ook dat ik Lindy wel zie zitten. Ik maak grappen en grollen met hem, maar het is maar goed dat een hond niet kan blozen. Het is duidelijk dat het even gaat duren voor we hier uit zijn. Ik maak pret met Vincey terwijl Lindy het tij afwacht en een tukkie doet. Zo vliegen de uurtjes voorbij. Dan is het alweer zover dat we de minisub kunnen verlaten. Lindy is als eerste op het strand, Vincey jengelt dat hij in het wrak naar een schat wil zoeken. Lin is zo blij dat ze vaste grond onder haar voeten heeft dat ze een sprint van jewelste trekt. Het lijkt wel een zandverstuiving. Al snel is ze uit het gezicht verdwenen. Wij zijn niet van die renners, dus ik geef Vincey zijn zin en we verkennen het wrak. Dat ligt niet voor het eerst op het strand. Dus als er al ooit sprake van een schat is geweest, dan is die ver te zoeken. Het wrak is helemaal gestript, er rest alleen nog een klomp oud ijzer. Dan hoor ik het gekraak en geruis van een radio. Het komt uit de sub. Ik ga terug aan boord en krijg contact met Abdullah. Ik moet een soort bal met een touw bevestigen aan de buitenkant van de sub. Dan kunnen ze hem sneller vinden bij het ophalen. We moeten verder wachten tot het donker is en dan met het tapijt naar Ab afreizen. Lindy zie ik nog niet terugkomen, dus we staan toch al in de wacht.

Waar we heengaan zullen we nog wel zien

He he gelukkig weer samen! Rob was toch gekomen om samen vakantie te houden? Nou zover heb ik hem nog niet veel gezien. Ik vind het wel mooi hoe hij in van alles en nog wat verzeild raakt om de wereld te verbeteren maar dat versta ik niet onder samen vakantie houden. Ach ik begin er maar niet over anders vindt-ie me straks nog een onontwikkelde ongeletterde onwetende onkundig zijnde ongeinteresseerde dingo en dat label wil ik niet. Veel te lang voor om m'n nek. Dat kleine hondenbelastingplaatje vind ik al lastig.
Goed hier pruttelen we weer rond in onze yellow submarine maar ik zou wel weer eens vaste grond onder de poten willen hebben en lekker frisse lucht inademen. Lekker de ruimte om te kunnen rennen! Robbie schijnt heel z'n hond-zijn te vergeten als hij met die ingewikkelde mensenmaterie bezig is. Hoe stuurt dit ding eigenlijk? Ik bedoel het is een ding net als een auto een ding is en dat moet ook bestuurd worden maar dat heb ik nog nooit een hond zien doen. Ik heb weleens op de baas gelet maar ik zou het hem niet na kunnen doen. Ik heb de verkeerde bouw en m'n lijf is te kort. KEDENG!! Wat is dat nou? Ik heb pijn aan alle kanten van m'n lijf. Robbie, Vince en ik rollen holderdebolder over elkaar. Nog een paar keer het harde gekleng van metaal op metaal en dan alleen maar het heen weer wiegen van de onderzeeer en het klotsen van heen en weer gaand water. 'Wat is dat?!!' 'We hebben iets geraakt' zegt Robbie, 'en het lijkt erop dat we vastzitten.' O nee he niet weer een onderwateravontuur? Hou het voor je Lindy. Laat Rob niks merken. Ga maar moederlijk doen. 'Vince waar ben je? Is alles goed met je?' 'Ja leuk he net een rollercoaster maar dan in het donker in het water! Gaaf ome Rob kan je niet altijd bij ons blijven? Veel leuker dan een achtertuinen leven met af en toe uitgelaten worden!' Robbie grinnikt. Ja hoor ik zal wel weer vrouwelijke spelbreker zijn! Waarom begrijpt niemand mij ooit? Misschien ben ik te lang solohuisdingo bij twee gezapig levende bazen geweest? 'Ome Rob! Kom kijken hier door het raampje! Het zit nu aan de bovenkant.' 'Ja jongen dat zou ik wel doen als je van m'n kop af ging met die achterpootjes van je.' 'O sorry ome Rob, ik vond het al zacht en harig onder m'n kussentjes.' 'Je hebt geluk dat je nog niet zo zwaar bent. Hier Lin probeer jij hem bij z'n nekvel te grijpen aan deze kant dan hou ik m'n kop schuin en laat hem langzaam naar beneden glijden. En jij Vincey zet je nagels niet schrap in m'n kop. Ik wil een ongehavend voorkomen houden voor als ik nog eens indruk wil maken op het vrouwelijk schoon.' O hij is Agaat nog niet vergeten dus. 'Aaaa' kermt Vince als ik hem in z'n nekvel te pakken heb en hem met een vloeiende neerwaartste beweging en een dof bonsje op de ondergrond laat landen. Ik geef hem maar wat magische moederlikken om hem tot bedaren te brengen. Robbie staat ondertussen al op z'n achterpoten door het raampje dat nu aan het dak zit te kijken. 'Hondjes jullie zullen het niet geloven maar we zijn in een schip aanbeland. Niet een gewoon schip, want ik weet wel hoe die eruit zien, maar in een wrak.' 'Yessss' roept Vince, 'Bontekoe, schatten, scheepshonden!' Waar heeft die pup die wijsheid nou weer vandaan? 'Ik wil je niet teleurstellen jonge maat maar dit wrak is veel jonger en niet van hout gemaakt.' 'O ja hout klinkt anders. Kunnen we hieruit ome Rob en het wrak gaan verkennen?' 'Ja zodra het eb is. We zitten niet ver uit de kust want ik kan het strand zien liggen.' 'Jippiiiie! Hoe lang duurt dat?' 'Een uurtje of twaalf hooguit. Ik denk dat het wrak droog komt te liggen bij eb dus dan kunnen we mooi de deur open doen van deze viskom want dat zal ons nu met geen mogelijkheid lukken met al dat water om ons heen.' Wel ja een uurtje of twaalf. Vince is door het dolle heen! Waarom kan niks nou eens gewoon vloeiend verlopen? 'Wel een vloedend verloop van onze landing he Lin? Nou nog even wachten tot het ebbend wordt', grinnikt Robbie. Kan die reu van een neef mijn gedachten lezen? Hij kan zeer beslist de uitdrukking op mijn gezicht niet zien in de donkerte hier beneden. 'Grrrrrrr' 'O Lin wat ben je mooi als je boos bent.' 'Hoe kan jij nou zien dat ik boos ben?' 'Het licht hier door het bovenraam valt als een schijnwerper op je. Je bent prachtig!' 'Ja fijn maar wat gaan we doen in de tussentijd?' 'Dutje?' 'Terwijl Vince ons gebruikt als trampoline? Die pup valt niet meer te houden.' 'Maar ome Rob het bovenraam steekt toch boven het water uit, dan kunnen we het toch proberen open te maken?' 'Slim gedacht jongen! Ik wist wel dat je moeder het goed zag toen ze je wilde adopteren. Ik kom met m'n voorpoten naar beneden en ga liggen, jij klimt op m'n rug en houdt aan m'n schouders vast, dan ga ik weer op m'n achterpoten staan en jij klimt op m'n schouders, maar kijk uit voor m'n vacht he want ik wil er niet komen uit te zien als een of andere doerak want ...' 'Want je wil nog met een leuke tante trouwen en er niet als een vechtersbaas uitzien.' 'Wijsneus dat had ik tegen m'n oom moeten zeggen. Schiet nou maar op en hang niet zo aan m'n halsband, je keelt me bijna. Ja dat is beter zo. Nee poot op m'n schouder zei ik niet in m'n oog!' Vince giert het uit. Ik wil eerst nog helpen maar ze gaan samen helemaal op in hun gesoebat. Ik laat ze maar. Nog een paar uutjes en dan hebben we eindelijk de vrije ruimte. Die paar uurtjes kunnen ook nog wel. Hoe zou het zijn met m'n plekje op het balkon? Die knappe reuen lopen vast nog dagelijks voorbij. Die zijn inmiddels vast allang vergeten om even op te kijken en atletisch voorbij te lopen. Ach wat kan de tijd snel gaan soms. 'Mam! mam! wordt wakker!' He wat? Waar ben ik? O het is Vince. 'Het is eb we kunnen eruit!' 'Is het gelukt met het raam?' Robbie en Vince rollen over de grond van het lachen. 'Nee joh als we onze balans hadden gevonden dan konden we niet bewegen en als we gingen bewegen dan verloren we onze balans, maar we hebben wel gelachen he Vince?' En meteen proesten ze het weer uit. 'Dus hoe komen we hier uit dan?' 'Nou gewoon door het deurtje hier achter je.' Nou ja het gepoespas ontgaat me maar ze hebben zich duidelijk vermaakt dus wat zal het? Robbie maakt de deur open en ik ruik vrijheid. Ik spring naar buiten en roep: 'Komop rennen jongens zover we maar kunnen!' Ik spring van het wrak en zie een eindeloos lang strand voor me en ga ervoor. Achter me hoor ik Vince bedelen: 'Toe ome Rob kunnen we niet eerst naar de schat zoeken?' Iets zegt me dat ik niet voor m'n sprint moet gaan nu we eindelijk een roedel hebben maar ik kan m'n drang niet onderdrukken en schiet als een speer vooruit. Eindelijk m'n poten strekken. Volle dingokracht vooruit!

Powerwood, fotosynthese en wegwezen

Ik neus nog even rond in de controlekamer waar Abdullah net was. Ik zou zo gauw ook niet weten waar ik Lindy moet vinden. Ik kijk maar eens wat er zoal bij de knopjes en hendeltjes staat. Bij het labeltje Powerwood zitten allerlei lampjes en knopjes, ook een knopje met met up en down. Wat ik me bij Powerwood nu weer moet voorstellen, geen idee. Een krachtig bos? En waarom zou dat op en neer moeten kunnen?
Aan een van de muren hangt een tekening waar Powerwood opstaat. Er zit een plattegrond bij waarop ik kan zien hoe ik er moet komen. Nou, een kijkje nemen zal toch geen kwaad kunnen? Ik prent de route in mijn hoofd en ga op pad. Al snel heb ik de toegangsdeur gevonden. Op slot, zo te zien heb je een pasje nodig.
Dan hoor ik voetstappen naderen, ik schiet de toiletten in en loer door een kier. Een man in een witte jas gaat met zijn handen vol op de deur af. Op het moment dat hij een pasje uit zijn zak haalt sta ik al achter hem. Ik glip samen met hem naar binnen en verschuil me achter een kast. Hij sluit de deur met zijn knie en heeft mij niet in de gaten. Hij heeft meer aandacht voor wat hij meedraagt. Ik wandel bij hem vandaan om verder rond te kijken. Ik kom aan bij een enorme grote ronde ruimte waar ik allerlei hydraulische stangen in de hoogte zie steken. Dan gaan allerlei zwaailichten en knipperlichten in werking en ook hoor ik om de paar seconden een zware alarmtoon. Aan de stangen te zien komt er iets heel groots langzaam naar beneden. Maintenance in progress zie ik op een knipperend bord staan. Dan komt achter de glazen wand een enorme vloer naar beneden. Die is wel drie meter dik. Dan komt de oppervlakte in beeld. Met een enorm sissend geluid komt de vloer tot stilstand. Ik zie een enorm bos, maar het zijn geen echte bomen. Alles staat gelijkmatig opgesteld. De metershoge 'bomen' dragen geen bladeren, het lijken meer een soort dakpannen. Er klinken wat vreemde tonen en de dakpannen maken een draaiende beweging. Opeens staan er allemaal kolommen in plaats van bomen. Door een soort sluis lopen allerlei mensen in grijze pakken het bos binnen. Met lange stokken worden de kolommen schoon gemaakt. Veel meer als vogelstront kan ik er niet op ontdekken. Blijkbaar dient dit om zonlicht op te vangen. Maar het lijkt in de verste verte niet op wat wij onder zonne-energie verstaan. In minder dan geen tijd is alles alweer schoon. Dan voeren ze reparaties uit aan onwillige dakpannen. In een hoek ligt een dakpan wat waarschijnlijk een voorgaand model is. Een stuk kabel steekt eruit. In een soort proefopstelling staat een nieuw model dakpan waarachter stangen en slangetjes zichtbaar zijn die voor de beweging zorgen. "Interessant Robbie?". Ineens staat Abdullah voor mijn neus. "Best wel", kan ik nog net uitbrengen. "Tja, hier voldoen we aan onze energiebehoefte Robbie. Het werkt met fotosynthese. Zo maken we zonnebrandstof, we bootsen de natuur na. Met wat we hier op een dag produceren kunnen we de stad New York een jaar van energie voorzien. Al onze onderzeeërs en andere vaartuigen, alles kunnen we zelf ruimschoots van energie voorzien. Het wereldenergieprobleem hebben we hier allang opgelost. Alleen het grootkapitaal houd ons uit alle macht tegen. De man die dit uitgevonden heeft hebben we bij toeval kunnen redden. Er werd een aanslag gepleegd op zijn zeiljacht, niet alle explosieven gingen af. Bij toeval waren we met een van de onderzeeërs in de buurt. In die tijd werkten ook wij nog met fossiele energie, al deden we ook al veel met zonnepanelen. Kom, we gaan je vrienden opzoeken." Tjonge wat een verhaal, het lijkt me niet gepast om nu te beginnen over het al dan niet gedwongen verblijven van mensen hier. "Ja Robbie, de mens is een raar ding. De man die wilde vluchten had ook geheimen bij zich. Hij dacht dat wel te kunnen verkopen. Van die te verwerven rijkdom zou hij waarschijnlijk niet lang kunnen genieten." Ik denk weleens dat Ab al mijn gedachten kan lezen. "Gaan jullie hem nu opsluiten?" "Nee hoor, elk mens heeft zijn zwakheden. Maar hij krijgt natuurlijk voorlopig wel begeleiding." Dat is wel logisch natuurlijk. Dan zijn we weer bij Lindy en Vincey, Ab's tulband waait bijna af van het gekwispel. "Eindelijk, we begonnen ons behoorlijk te vervelen." valt Lindy met de deur in huis. "Ik moet even denken jongens, de Nautilus7 is op reis. Ik moet even verzinnen wat we hier nog hebben." Hij pakt een telefoon en vraagt even op wat er vrij is. Al gauw wenkt hij ons en hobbelen we vrolijk achter hem aan. Even later komen we weer in een hermetisch afsluitbare ruimte. Hier is ook weer zo'n geel duikbootje, net weer even anders dan die van de vorige keer. "Deze kan wat dieper duiken Robbie". Ik werd weer gelezen geloof ik. Al snel zijn we onderweg. Even bijkomen van dit avontuur. Ik ben benieuwd naar wat ons te wachten staat in Wynnum.