Bij Lindy thuis

Vincey heeft lol in het vliegen en zingt dat het een lust heeft. Ik zing met hem mee en kijk met een schuin oog naar Lindy. Ik zie de gedachten door haar hoofd razen. Het is duidelijk dat ze blij is naar huis te gaan. Ik vindt het ook leuk om naar haar huis te gaan. Maar ik denk toch dat ik na een tijdje weer op reis wil.
Ik zou Sparky ook wel weer eens willen zien. Weer een poosje rondvaren op zo'n groot schip, heerlijk. Zal ook wel wat voor Vincey zijn. Toch maar eens voorzichtig over praten met Lindy. Voorlopig gaan we Lindy's thuisbasis maar eens verkennen.
Onder ons verglijdt het landschap. We zitten weer boven land. Geen idee hoe ver het nog is. Lindy gaat verzitten en kijkt naar beneden: "Hee ho stop! Remmen! Rob remmen! Zie je die jongen daar? Dat is de pup van m'n baasjes. Daar moeten we zijn! Leuk dat-ie er is! Hij weet altijd leuke spelletjes." Dat gaat snel, ik zie hem nog net in de verte. Draaien dan maar weer. Kan dus niet alles aan Abdullah overlaten, moet er zelf wel mijn hoofd bijhouden. We zijn nu wel een flink stuk doorgeschoten. Misschien wilde Ab ons eerst bij Sam langssturen. Dat hebben we dan nu overruled, want we draaien. Hee, ik begin nu al een beetje Engelse kreten op te pikken. Zal wel nodig zijn. Nu zitten we weer in de buurt van die tuin. Ik zie hem niet meer. Over die huizen heen maar dan. Zie ik hem daar nu? Volgens mij heeft hij nu een andere broek aan. Lin? "Ja dat is 'm en Stu zit bij zijn motor. Wauw, kan ik eindelijk meerijden. Kicken!" "Wie is dat meisje dan Lindy?" "Zal wel een vriendinnetje van Jake zijn, geen idee eigenlijk en Michelle zet ons al op de foto." Nu heb ik even alle aandacht nodig bij de landing. Hopeloos ouderwets land zeg, al die draden in de lucht. Linke soep hoor. Nou daar gaan we dan.

Vliegensvlug naar huis terug!

Zo lekker zeg dat vliegen. Dat is lang geleden. Robbie wil picknicken maar ik wil kijken of ik m'n huis al zie. Ik begrijp de route niet helemaal maar we moeten wel in de buurt van water zijn dat weet ik zeker. Vincey begint te zingen: 'En we gaan nog niet naar huis ....' Robbie brult uit volle borst mee. Nou daar denk ik anders over. Lekker bij de bazen op de achterbank met m'n kop door het raam vind ik veel aangenamer reizen dan we tot nu toe op ons honds gedaan hebben. En wat te denken van op gezette tijden eten krijgen en lekker luieren in de schaduw. En weer eens lekker geaaid worden. Rob is net als Buck, wil de natuur in. Ik voel het net andersom zoals White Fang. Niet dat ik in het wild geboren ben. Maar toch. Die verhalen fascineerden me altijd en ik denk dat ik ze nu pas goed begrijp: laat mij maar huisdingo zijn want daar pas ik het best. Net wat in je binnenste zit he? Hoe zou het met Vincey zitten want die tettert maar door dat hij nog lang niet naar huis gaat, ook al is z'n moeder thuis. Nou dat moeten we maar eens bekijken als we thuis zijn. (Hi, hi) Ik weet nog geeneens wat ze er thuis van vinden dat ik opeens een pup heb. Ach dat vinden ze wel goed zolang hij zich als huishond gedraagt en dat doet hij. Hij is in een huis geboren tenslotte. Althans dat denk ik maar hij kan zich in ieder geval goed gedragen. Misschien wil hij wel met Rob mee want die is inmiddels zo'n beetje z'n adoptievader. (Niet dat ik het zeker weet maar ik heb een sterk vermoeden dat Robbie wel verder reizen wil. En ach als hij in een huis zou willen wonen dan zou hij dat vast veel liever bij z'n eigen baasjes doen.) Brr. Ook al gaat dat aan m'n hart, ik wil daar vrij in denken. Ze zullen dan toch nog weleens terug komen? Als is het maar voor een bezoekje en als ze onderweg zijn dan kunnen we weer lekker mailen. Dat vond ik zo gezellig toen met Rob. Zou ook zo goed voor Vincey's taalontwikkeling zijn. Nou ik stel me open op maar ik zeg lekker nog niks. 'Hee ho stop! Remmen! Rob remmen! Zie je die jongen daar? Dat is de pup van m'n baasjes. Daar moeten we zijn! Leuk dat-ie er is! Hij weet altijd leuke spelletjes.'

Op weg naar Lindy's thuis

Wow, wat een opgewonden standje is die Lindy toch af en toe. Ik krijg bijna de kans niet om wat te zeggen. Aan de andere kant heeft ze aan een half woord genoeg. Dat is ook wat waard.
Het tapijt zit natuurlijk gewoon in het karafje om mijn hals. Dopje eraf, omkeren en klaar. Ongelofelijk hoe zo'n tapijt daarin past. Daar komt Lin alweer met Vincey. Vince springt vrolijk kwispelend op het tapijt. Lindy en ik kruipen erbij en daar gaan we de lucht in. Even later zoeven we over onze verbaasde gastheren heen. Snel zien we het groepje kleiner worden.
Wat zullen we bij Lindy thuis aantreffen? Dat is even de vraag, voor mij in ieder geval. Zouden ze boos zijn? Of gewoon blij dat ze er weer is? Ach, ze gaan zelf ook nogal eens op vakantie. Lin wordt dan verzorgd door vrienden. Dan wordt er ook niet gevraagd of ze liever mee wil. Ik vraag me af of we op een gelegen moment aankomen. Misschien zijn ze er helemaal niet. Of weet ik veel. Mensen hebben soms van die rare beslommeringen. Volgens mij helpt Abdullah met onze timing. We zaten toch al boven het vasteland? Dus wat doen we nu boven dit water? Ik zie dat we de een of andere toren naderen. Land in zicht. Een eiland volgens mij, we gaan dus echt met een omweg. Genieten dan maar van het uitzicht. Ik begin trek te krijgen. Straks maar eens even het karafje omkeren. Dan hebben we in no time een vliegend picknick-tapijt.

De oplossing in zicht

Ik schrik wakker, spring op en ren naar buiten. 'Rob!' roep ik en kadoem bots ik gelijk tegen hem op. 'Rob moet je luisteren weet je dat Abdullah en ik veel gemeen hebben? Allebei onze voorouders zijn per boot naar Australie gekomen en ....' 'Wat is er Rob waarom luister je niet? O ik moet luisteren. OK dan steek van wal. Je wilt hier weg? Je wilt niet met de honden op trektocht? Maar ik dacht dat jij juist zo van reizen hield?! Je bent niet zo op geloop en geren gebouwd. Hmm. Wat wil je dan? Nee Rob je meent het niet, je wilt naar m'n huis? Hoeiii dat is helemaal geweldig! En wat denkt Vince daarvan? Hij is helemaal geen thuis gewend meer. Ach dat zien we wel als we zover zijn. Maar hoe komen we daar als niet wilt rennen en lopen?' 'Taaaapijijijijjijt' fluistert een bekende naar specerijen geurende stem. 'Hoorde je dat Rob? Weet jij nog waar het tapijt is? Dat is een fantastische en vlotte oplossing!'

Avances van Eileen

Eenmaal buitengekomen zijn de andere honden in hun enthousiasme al verdwenen. Ik ben niet zo snel als Lindy. Ben dan ook anders gebouwd. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om naar die beesten te gaan kijken. Lijkt me ook een beetje kinderachtig.
Die hele hondengroep bevalt me eigenlijk niks. Geen omgeving voor Vincey. En Lindy is hier ook helemaal niet op haar plaats. Ze is toch al zo onzeker en de mores in zo'n roedel is hard. Ik kan maar beter zorgen dat ze zo snel mogelijk weer thuis terecht komt. In haar vertrouwde omgeving kan ze weer een beetje tot rust komen.
Tja, ze heeft toch ineens een pup om voor te zorgen. Het lijkt wel of ze in een postnatale depressie zit. Zou dat kunnen zonder zwangerschap en bevalling te hebben doorgemaakt? Misschien maakt het de kans erop juist groter. Toch eens googlen als ik weer eens bij een computer in de buurt kan komen. Een uitkomst hoor dat internet. Voordat ik me daarin kon bekwamen probeerde ik het eens bij de bibliotheek. Veel verder dan een aai over mijn bol kwam ik niet bij de bibliothecaresse. Ja, toen ik het nog eens probeerde kreeg ik een kluifje. Het kwam niet bij haar op dat ik misschien wel gewoon in de boeken wilde snuffelen. Waar ga je anders voor naar de bieb? Vincey loopt zwijgend met me op, instinctief voelt hij aan dat zwijgen even het beste is. Ik neem me voor om toch nog wat te gaan reizen. Als Lindy niet mee wil zal ik samen met Vincey wat reizen maken. Het lijkt me nuttig om Vince een breder perspectief te bieden. Ik moet maar eens praten met Lindy. "Lekker aan de wandel voor het slapen gaan?" Een aantrekkelijke schaapshonden teef spreekt me aan terwijl ze tussen het struikgewas haar behoefte staat te doen. "We gingen eigenlijk met de groep naar Lizards kijken, maar ze renden wel erg snel". Ze grinnikt. "Misschien wil de kleine even bij de pups spelen?" "Ja, ome Robbie toe mag dat?" Ik knik instemmend. Al snel gaan we met zijn drietjes de schuur in waar een speciaal hoekje voor de jonge garde is ingericht. Een zestal enthousiaste pups buitelen meteen over de beduusde Vincey heen. "Laat ze maar even, kom mee. Eileen heet ik trouwens." "Robbie", mompel ik en volg haar naar een gezellig nestje. Daarvandaan kan Eileen alles in de gaten houden. Terwijl de pups onvermoeibaar hun pupzijn botvieren vertel ik Eileen over mijn reisavonturen. Ze luistert met grote belangstelling. Ik doe of de verleidelijke poses die ze aanneemt me niet opvallen. Hier zit ik niet op te wachten. Al is mijn verhouding met Lindy van zuiver platonische aard, dan ga ik nog niet in op de avances van de eerste de beste dame die wat in me ziet. Trouwens, Agaath ben ik ook nog niet vergeten. Ik kijk nadrukkelijk naar de spelende Vince. "We gaan Vincey's moeder maar weer eens opzoeken", hak ik de knoop door. "Ze moesten maar eens gaan slapen", berust Eileen. Ik sjok naar Vincey. "Kom Vince, je vriendjes moeten slapen. We gaan naar je moeder". Zonder tegenstribbelen gaat Vincey met me mee.