Actie!

Ik kom bij van een hoop gekrakeel en de weeige zoete geur in m'n neus verandert in een vislucht. 'Moet je kijken! Hoe kan dat nou?' hoor ik de mannen roepen, 'Waar komt al die vis opeens vandaan?' Maar ze nemen geen tijd om dat te onderzoeken, meteen gaan ze aan de slag om een vuurtje te bouwen en de vis te roosteren. Robbie begint een onsamenhangend verhaal over een grote parel en een ketting die wij moeten redden. En iets over vechtende mannen met vuur in een hut. Dan zijn er nog Manitouba en Anne in een woud. De vis moet Ab voor gezorgd hebben denkt hij omdat het ook duidelijk Ab geweest moet zijn die me mijn superkracht gaf. Ik vraag me af waar hij geweest is in de tussentijd. Zulke wouden waar hij het over heeft hebben Vincey en ik niet gezien op onze tochten over de eilanden. Nou ja het zal wel. Ik heb er allemaal een beetje genoeg van. Als we dan iets op moeten lossen dan moeten we dat maar snel doen want ik wil naar huis. We kunnen daar vandaan nog wel tochtjes maken maar ik wil contact maken met de thuisbasis. Ik hou wel van m'n huiselijke geregelde leven. Daar ben ik huisdingo voor tenslotte. Ik vraag nog aan Robbie hoe hij nu over Agaat denkt, of de vonk uit z'n liefdesovertuiging voor haar verdwenen is. Hij gaat er niet op in. Hij vindt dat we slapen moeten en een paar dagen de tijd nemen. De mannen zijn ook alweer vertrokken. De zon begon te heet te worden voor ze zeiden ze. Ik doe maar alsof ik slaap want kleine Vince ligt net lekker tegen me aan te knorren na z'n vismaal. Ik voel me ook wel moe maar m'n kop is niet rustig. Vince en ik zijn hier al een poos. Het is gezellig hier maar het is niet thuis. Rob moest toch al die boten halen? Nou dat lukt allang niet meer volgens mij. Maar waarom zou hij ook met al die magie in dat karafje om z'n nek? Als hij straks wakker wordt moet ik maar over het vliegende tapijt beginnen. Behalve m'n bazen weet ik zeker dat de halve hondenbevolking rond Wynnum zich af zit te vragen waar we gebleven zijn. Die trouwe viervoeters waren ik weet niet wat aan het organiseren voor de aankomst van Robbie en weg vlieg ik op een kleedje dat opeens aan kwam zweven. Daardoor heb ik wel op een makkelijke manier Vincey kunnen adopteren. Hoe zouden ze dat vinden thuis als ik opeens met een pup aan kom zetten? En dan met Robbie ook nog! Reken maar dat er flink gerikketikt gaat worden op de computer over en weer. M'n baas pakt waarschijnlijk meteen de telefoon. Nou hoelang zou ik moeten wachten tot ze wakker worden? Rob wil een luierdag en morgen pas aan de slag. En dan nog op het gemakkie. Dat duurt me veel te lang. Als ik nou eens dat karafje van Rob z'n nek haal en open maak? Behoedzaam probeer ik onder z'n kin te komen. Hij gromt wat en z'n oogleden gaan heel even half open. 'Ben jij het?' piept hij en snort weer verder. Ik moet even kracht zetten en hebbes het komt los. Nou open maken die boel. Wat een gefrunnik het is allemaal zo klein en ik moet het allemaal wel heel houden. Vincey wordt wakker van m'n gebeweeg. 'Hier' zeg ik 'hou jij het eind van de karaf in je bek dan probeer ik de stop eraf te krijgen.' Nou dat gaat makkelijk gelukkig. Krachtig beestje die Vince maar dat zal ook wel aan z'n ras liggen. 'Schudden Vince' zeg ik, 'kijken wat eruit komt.' Een minitapijtje, een knikker wat die parel wel zal zijn, en een berg brokjes. Nou die brokjes zaten we niet op te wachten na de vis. Ik hou toch al niet van brokjes. Vince wil er wel een proberen. 'Knaagt lekker' zegt hij. Ach z'n bek is nog klein en zoveel brokjes zal hij nog niet gegeten hebben in z'n leven. Ik rol het mini tapijtje uit met m'n neus en zodra ik het gladgestreken heb groeit het tot de maat waarin ik het eerder gezien heb. 'O leuk' zegt Vince 'gaan we weer vliegen?' 'Dat weet ik nog niet' antwoord ik, 'we moeten hier eerst nog iets regelen geloof ik en ik probeer er een beetje vaart achter te zetten.' 'Wat dan? Gaan we varen?' roept hij. Ik maan hem tot stilte en hij rent naar een bosje achter het strand. Geschrokken komt hij al snel weer terug rennen. 'Er staan daar een paar rare flimfen in een vreemd stuk bos!' 'Mooi' zeg ik en por Robbie in z'n zij. 'Feeen of nimfen?' vraag ik. 'Hoe weet je dat?' vraagt hij verbouwereerd. 'Och' grom ik. 'Allebei' roept Vincey z'n opwinding weer de overhand nemend 'ze praten wel aardig maar doen heel streng en vragen naar Robbie en jou!' Ik por Robbie nog een keer. Hij wil zich op z'n rug draaien, wie weet wat hij droomt, en rolt bijna op het tapijt. In een impuls grijp ik hem bij z'n staart. Stel je voor dat hij nu net nog even weg vliegt! In een oogwenk staat hij op alle vier z'n poten. Nog een beetje lodderig gromt hij: 'Waarom deed je dat?' 'Kom op' zeg ik 'er staan flimfen daar in een vreemd stuk bos op ons te wachten en ik laat je niet even door een onverhoedse beweging met een tapijt de andere kant op vertrekken.' 'Flimfen' hobbelt hij achter ons aan 'wat zijn dat nou weer?

Een natte landing

Plons, die landing kwam toch sneller dan ik dacht. Maar het zeildoek komt er ook nog achteraan. Of iemand het licht uitdoet! Ik hoor stemmen en zie een bootje. Ook zij zitten onder het zeil. Ik zie ook Vincey aan boord. Maar waar is Lindy gebleven? De mannen hijsen me aan boord en stellen me gerust. Ze werken zich vervolgens met luid geruis onder het zeil vandaan. Hee, het zeil beweegt zich richting strand. Dat klopt niet met het getij.
Ik zie de verklaring al. Lindy zwemt met grote krachtsinspanning richting strand met het zeil in haar bek. Uitgeput bereikt ze het strand, snel tuffen we met het bootje naar haar toe. Vincey drukt zich bezorgd tegen me aan. "Je moeder is een moedige hond, Vincey. En ze is heel sterk, we zijn zo bij haar hoor jochie." Daar wordt al aangelegd. Vincey en ik springen overboord en snellen op Lindy af.
Terwijl we met z'n drietjes bijpraten leggen de mannen een kampvuur aan. Ze hebben flink wat vis bij zich en slaan al snel aan het roosteren. Onder het genot van een lekker stukje geroosterde vis, na zo'n avontuur smaakt alles trouwens heerlijk, vertel ik over Manitouba en Anne.
Lindy kijkt me bezorgd aan. "Ik heb al even geen gelegenheid meer gehad om op het weblog te kijken. Wel heb ik van Abdullah een foefje geleerd om toch te kunnen posten." Ze slaakt een bezorgde zucht. "We zullen het eerst weleens even een paar dagen rustig aandoen om bij te komen", opper ik. Ze glimlacht flauwtjes en neemt nog een stukje vis. Vincey is tegen haar aan geschurkt en inmiddels in diepe slaap gedompeld. De brommende stemmen van Uncle Fri en zijn maten deren hem niet. Ik stel voor om Vincey's voorbeeld maar te volgen. Dat lijkt Lindy wel wat. Morgen zien we wel weer.

Super Power

's Morgens kwamen een paar maten van uncle Fri op het strand. Ze hadden een bootje bij zich. Ik was wakker geworden van hun drukke gepraat en gelach. Nog een beetje soezerig lag ik hun drukdoenerigheid te aanschouwen. Vince was direct op de poten en rende uitgelaten naar ze toe. Er hing een vage brandlucht in de verte. Anders dan van de geroosterde vis. Er was ook een bulderende ruis dat steeds dichterbij kwam. De mannen riepen mij en vroegen of ik mee wilde in het bootje. Ze wilden ergens anders gaan vissen. Nou heb ik weleens gehoord dat je in kleine bootjes heel makkelijk zeeziek kunt worden en dat leek mij niks dus ik was niet zo happig maar Vince was door het dolle heen en keek me zo opgewekt vragend aan dat ik het niet kon weigeren. Wat zijn ze toch innemend die jonge pups. Ik rende naar ze toe en sprong in de boot. Vince werd een handje geholpen door een van de mannen. De andere mannen stonden omhoog te turen. 'Volgens mij is het een ballon' zei er een. Ik begreep niet waar hij het over had tot ik ook naar boven keek. In de verte kwam een gekleurde bal aan waar iets onder bungelde. De brandlucht werd ook sterker en het ruisen veranderde steeds meer in bulderen. Alras werd de bal steeds groter en bleek het inderdaad een ballon te zijn waar een mand onder hing. Het bulderen werd oorverdovend. Op een gegeven moment hing de mand ver boven ons en langzaam dreef hij af richting zee. Ik had het wel weer gezien en wilde maar ter zee gaan. Des te eerder zouden we weer aan wal zijn. Tot een van de mannen riep: 'Kijk daar komt een parachute naar beneden! Ik hoop maar dat die zwemmen kan want die plenst zometeen in het water!' Ik keek ook weer omhoog en zag dat er geen mens onder die parachute hing maar een viervoeter! Het was Robbie! Hij kwam zomaar uit de lucht vallen. Eindelijk! Zonder na te denken dook ik de zee in en zwom richting waar Robbie vermoedelijk neer zou plonzen. 'Lindy!' hoorde ik hem blaffen. In m'n allerbeste dingo's huilde ik: 'Robbiiiiiiiiiiie!' Ik hoorde de repeteerstarter van het bootje achter me na de tweede keer aanslaan. Vince hoorde ik er bovenuit keffen: 'Ome Robbieeeeeeeeee!' Ik bedacht me opeens dat het best onverantwoord gedrag van me was om zomaar uit het bootje de zee in te springen zonder naar m'n pup om te kijken. Snel keek ik om maar het bootje schoot al voorbij richting Robbie, die al vlak boven het water hing. Plons! hoorde ik. Robbie zag ik niet meer en het bootje inclusief inzittenden ook niet meer. Alles was bedekt onder een groot wit zeil. Ik zwom er in m'n allerbeste honds op af en erbij aangekomen nam ik het zeildoek in m'n bek en begon richting kust te zwemmen. In het begin gaf het wel mee maar aldoende werd het steeds zwaarder. Ik kwam steeds langzamer vooruit en het leek wel of het gewicht van het zeil de tanden uit m'n bek wilde rukken. Ik kreeg kramp in m'n kaken maar stug hield ik vol. Ik moest dat zeil van m'n maatjes af zien te trekken. Ik begon zand te trappen. Gelukkig weer vaste bodem onder de poten. Ik draaide me om en achterstevoren probeerde ik het zeil naar het strand te trekken. Wat een inspanning! Ik werd licht en zweverig in m'n kop. M'n hele lijf begon te trillen en te beven vervolgens voelde ik een weldadige rust over me komen. Er drong een weeige zoete lucht in m'n neusgaten. 'Laat maar los Lindy' hoorde ik een bekende stem met aziatisch accent zeggen. 'Laat maar los en laat je maar gaan.'

Deze reu werd al een peu nerveus. Herenigd!

Wat een spectaculair uitzicht vanuit zo'n luchtballon. Op het tapijt durf je eigenlijk niet echt om je heen te kijken. Hoewel Ab me bezwoer dat het superveilig is. Maar in zo'n mandje voel je je toch meer beschut. Maar dat kan ook een hondending zijn natuurlijk. Hoewel die mensen hier aan boord ook uiterst ontspannen zijn hoor.
Toch doen mensen vaak allerlei malle dingen die ik toch maar niet doe. Bungeejumpen lijkt me bijvoorbeeld helemaal niks. Schijnt ook in deze omgeving uitgevonden te zijn. Maar meer Nieuw Zeeland, geloof ik. Maar goed. We zitten nu al uren in die ballon en nog zie ik Lindy en Vincey niet.
Vreemd hoor. Hoe kunnen we nu zo ver van elkaar verwijderd zijn? En het landschap waarboven ik uitsteeg herkende ik ook al niet. Sinds ik die parel in het minikarafje om mijn nek heb, lijken afstanden er niet meer toe te doen. Een vreemde gedachte misschien, maar van dit alles wordt zelfs een reu een peu nerveus. Het water en de eilanden wisselen elkaar hier snel af. Elke keer hoop ik dat nu het juiste eiland in beeld zal komen. Het zijn best wel pietepeuterige eilandjes hier. Nog kleiner dan vanwaar ik kom.Eindelijk kwam er weer een eilandje in beeld. Ik meende iets te zien op het strand. De ballonvaarder keek door zijn verrekijker en bevestigde dat hij twee honden zag op het strand. Alleen door het dichtbeboste eiland, het kleine strand en iets met luchtstroom kon hij hier niet landen. Ik raakte een beetje in paniek. Want hier werd ik natuurlijk helemaal niet blij van. Een van de bemanningsleden opperde het idee om mij een parachute te geven. Die zouden ze later dan wel weer ophalen. Het komt natuurlijk wel angstig in de buurt van bungeejumpen, maar ik deed toch maar of ik het een wereldidee vond. Het eiland waren we inmiddels alweer gepasseerd. Achter mij zag ik Lindy en Vincey zenuwachtig heen en weer dribbelen. En toen renden ze richting het eiland. Zouden ze mij gezien hebben? Ik had het idee dat ze hulp gingen zoeken. Eindelijk kreeg ik de parachute om. Achter ons zag ik dat enkele motorbootjes achter ons aan kwamen. Ze moeten me dus gezien hebben. "Jongens, dit kan eigenlijk toch helemaal niet", zei een van de bemanningsleden. "Zo'n hond is natuurlijk veel te licht". Opeens hoorde ik Ab iets in mijn oor fluisteren. "Dat zal wel meevallen hoor, til me maar eens op", hoorde ik mezelf zeggen. Ik zal nooit de verbazing vergeten die die man op zijn gezicht had toen hij me optilde. "Die hond is loodzwaar!". "In ieder geval zwaar genoeg", zei een van de anderen die ook een poging waagde. Met z'n tweetjes zetten ze me op de rand van de mand.
"Nou Robbie, het ga je goed jongen" zeiden ze in koor. En hop, daar ging ik. Wauw, woef!!! Wat een heftige ervaring zeg. Ik had het idee dat ik als een baksteen zou vallen maar dat was helemaal niet zo. Het was nog meer zweven als op het tapijt! "Trekken Robbie", hoorde ik roepen. O, ja. Ik had een riempje in mijn bek gekregen waaraan ik moest trekken. Wow, nou ging ik weer omhoog! De enorme parachute had zich boven mij ontvouwen. Onder mij zag ik de bootjes op het strand van alweer het volgende eiland aanleggen. Ik kon nu duidelijk Lindy en Vincey in een van de bootjes waarnemen. De bemanning was een stuk relaxter dan zij tweetjes. Dat kon ik hiervandaan al zien. Die komt wel op zijn pootjes terecht dachten zij. Zo te zien althans. Daar was ik zelf nog niet zo zeker van. OK, mijn pootjes waren naar beneden gericht. Maar wat als ik in het water terecht kwam? Hoe loopt dat af als je zo'n enorm doek over je heen krijgt?

Vrijdag

Nou waar Robbie dan ook uithangt Vincey en ik hebben het prima naar onze zin hier. Dit eiland blijkt Coconut island te heten en dat hebben we gemerkt ook. We lagen heerlijk in dromenland te bekomen van ons zeeavontuur toen we opeens wakker schrokken van een doffe klap. Rakelings naast ons was een kokosnoot uit een palm op het zand gevallen. Nog beduusd van wat er nou precies gebeurd was, werd onze aandacht getrokken door hard gelach uit de richting van de zee. We keken op en zagen een gezellige man met een brede grijns op z'n gezicht op een rots zitten. Hij was kokosnoten aan het ontmantelen. Hij vroeg in een soort van engels, wat Pidgin blijkt te heten, of we die kokosnoot naast ons even konden brengen en begon vervolgens te bulderen van het lachen. "Nee joh" zei hij, "die kom ik zelf wel halen. Maar hebben jullie geen honger? De zon is al uren hoog aan de hemel en jullie hebben je nog niet verroerd. Hoe zijn jullie hier gekomen?" We hadden dus de hele nacht stevig doorgeslapen en inderdaad voelde ik wel een holle plek in m'n maag en Vince beefde zelfs een beetje van de honger. We probeerden de man uit te duiden dat we via de zee van een ander eiland kwamen. Daar moest hij erg om lachen. Het wilde er duidelijk niet bij hem in en hoe meer we ons best deden hoe meer hij ging schateren maar hij bedoelde het niet kwaad. Hij had alleen nog nooit honden uit de zee zien komen zei hij. Hij hield het er maar op dat we ergens van boord gesprongen waren. Het was ons allang best want we hadden in de gaten gekregen dat de mannen een eindje verderop in de zee z'n maten waren. Ze waren aan het vissen op traditionele wijze. Haast echt jagen zoals wij het kennen. Vince en ik begonnen allebei een beetje te kwijlen bij de gedachte. "Mijn naam is uncle Fri" zei de vrolijke man "en ik fry de vis behalve kokosnoten pellen. Zin in gebakken vis?" Nou dat hadden we zeker. Zelfs rauw. Sindsdien trekken we veel met uncle Fri en z'n maten op. De vriendenkring van uncle Fri lijkt de voltallige eilandbevolking wel te zijn. Verder kuieren Vince en ik een beetje over het eiland en slapen op het strand. Overal op het eiland hangt een branderige lucht van de vuurtjes om de vis te roosteren. Van mij hoeft dat niet zo want het overheerst zo in je neusgaten en ik wil m'n reukvermogen graag neutraal houden om de geur van Robbie of Ab op te kunnen vangen want ik weet zeker dat ze een keer onverwacht uit de lucht komen vallen en dan wil ik die lucht wel direct in m'n neus opvangen.

Verdwaald in Torres Strait

Na mijn ontmoeting met Anne en Manitouba ging ik op weg terug naar Lindy en Vincey. Alles lijkt hier op elkaar en na uren dolen kreeg ik het akelige gevoel dat ik verdwaald was. Nou is dat natuurlijk niets voor een hond. Tenminste niet voor eentje met een reukvermogen als het mijne. Het vreemde was dat ik van alles rook, behalve mijn eigen spoor. Laat staan dat van Lindy of Vincey.
Driftig snuffelend in een dicht bebost stukje hoorde ik opeens luide mensenstemmen. Daar moest ik het mijne van hebben. Ik ging op het geluid af en zag een hut staan. Zo te horen hadden ze daar binnen flink ruzie! Zouden dat die pareldieven soms zijn? Ik gluurde door een raam naar binnen. Ze waren aan het vechten en er was ook vuur in het spel.

Ik besloot om er vandoor te gaan. Ik had de geur van die mensen goed opgesnoven. Je weet nooit waar het goed voor is. Mijn grootste zorg was nu om Lindy en Vince terug te vinden. Van Abdullah hoor of zag ik even niets. Zou hij hen beschermen? Ik hoop het maar. Lindy kent als raszuivere dingo de gebruiken hier, maar ze heeft wel de zorg voor een puppy nu. Ik voel me knap schuldig. Lin had toch al niet zoveel op met die avontuurlijke inslag van mij. Het lijkt er nu op dat ze daar gelijk in had. Ach , niet tobben nu. Hee, wat is dat voor geluid? Ik hoorde een geluid dat uit de lucht leek te komen. Een geluid dat van grote branders komt, of zoiets. Ik ging snel naar een open plek en zag daarvandaan een grote ballon in de lucht hangen. Het gevaarte kwam snel naderbij en kwam steeds lager te hangen. Ik zag ook mensen aan boord. Het was duidelijk dat ze een landing gingen maken. Ik hoorde ook een terreinwagen aankomen en verschool me maar even in de bosjes. Maar het was al snel duidelijk dat ze bij elkaar hoorden. Het bleken in ieder geval mensen te zijn die geen kwaad in de zin hadden. Al gauw hadden ze me in de smiezen. Ik werd aangehaald, dat zijn van die dingen die je je als hond maar laat welgevallen. Ze vroegen of ik mee wilde varen. Ik keek ze niet begrijpend aan, ik zag toch geen schip hier? Nee, ballonvaren bedoelden ze. Dat vond ik eigenlijk wel een goed idee! Misschien dat ik Lindy en Vincey vanuit de lucht snel zou kunnen vinden!
Ineens begreep ik wat de mensen bedoelen met als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ik had weleens opgevangen bij een gesprek over een mensenprobleem, dat de redding letterlijk uit de lucht kwam vallen. Dat leek hier zich dus ook voor te doen. Die grote vlam vond ik wel een beetje eng, als ik heel eerlijk ben. En over mijn hoogtevrees moest ik mij ook nog even heenzetten. Maar ik liet driftig kwispelend weten dat ik niets liever wilde dan de lucht in! Ik had alles over voor een spoedige hereniging met Lindy en Vincey!

Beach Dogs on a Sandy Coast

Hoi Robbie,

Ik begin me zorgen te maken. Masig is niet groter dan zo'n 3 kilometer lang en 2,7 km breed. Intussen hebben Vince en ik iedere vierkante centimeter wel afgesnuffeld en we kunnen je nergens vinden. Jij hebt alle magie bij je en hoe je die Ab op moet roepen weet ik niet. Hij vindt het in ieder geval niet belangrijk genoeg om ons op te komen zoeken. Die kerk hebben we een poosje als schuilplaats gebruikt maar we zijn er inmiddels ook wel achter dat mensen hier op een andere manier naar honden trekken dan wij gewend zijn dus die kerk laten we ook maar voor wat-ie is. Niet om de kerk maar we willen de mensen niet in de weg zitten. Een low profile lijkt me het meest probate middel om onze eigen gang te kunnen gaan. M'n heimwee begint weer hoog op te spelen. Vooral toen we dit op een zoektocht tegen kwamen:

Ik zou wel op een bootje of zoiets willen stappen. Bij voorkeur naar het vaste land maar het voorgenomen avontuur met jou houdt me dan weer tegen. Toch maak ik me soms zorgen dat ik al m'n opgedane tamme dingocultuur verlies en waar hoor ik dan nog bij? Ja joh laat maar. Vrouwtjespraat. Het zullen de hormonen wel zijn. Vandaag kwamen we een surfplank tegen op het strand. Het stond daar gewoon te wachten. Ik dacht echt even dat Ab gearriveerd was maar alles ging mis dus dat zal vast niet zo geweest zijn. We kregen de plank wel om en vervolgens hebben we gewoon op de vloed gewacht om los te komen. Dat ging allemaal van een leien dakje. Ook om er op te gaan zitten maar om erop te blijven was een hele kunst die we niet onder bewang kregen. Vincey heeft meteen wel een paar fikse zwemlessen gekregen. Gelijk in het diepe zullen we maar zeggen. Z'n zwemreflexen zaten goed en toen hij eenmaal doorhad dat die brakke smaak in z'n bek van de zee kwam, dus hij z'n bek vervolgens op tijd dicht hield, hebben we toch nog een leuke tijd gehad in de golven. Niet te geloven wat je daar tegenkomt als je een beetje dieper raakt. Dat surfboard waren we al gauw uit zicht maar dat maakte niet echt uit want het bood ons toch geen hulp. Al rollend over en door de golven kwamen we weer op het strand terecht maar we herkenden het niet en nog niet, wat vreemd is want we hebben Masig ook in de rondte gehad. Misschien komt het door de vermoeidheid want bodysurfen en diepzeeduiken is zwaar werk. We gaan eerst maar een dutje doen.

Tot gauw Rob! (hopen we)

Lindy en Vince

Onheil

Nou Robbie ging al vroeg op pad om te jagen. Vincey stond te kwispelen om mee te gaan maar Rob vond dat geen goed idee zolang hij zelf het eiland nog niet goed verkend had. Mooi gedacht maar vervolgens zat ik met een tegendraadse pup in de regen. Er komt nog een hoop bij kijken hoor moeder zijn! Zeker van niks naar een acht weken oude pup. Dus wat doe je op een onbekend eiland? Zee en strand dacht ik, dat vinden alle jong leuk. Nou dat is niet ver want dit eiland is maar smal. Daar aangekomen begon het te storten van de regen! We hebben maar wat onder de bomen geschuild tot het over was. Toen de regen wegtrok hebben we even flink in de plassen geplenst. Vince kon er geen genoeg van krijgen. Gefascineerd was hij gewoon door alle eigenschappen die zand en water samen hebben. Daar kon ik nou uren naar blijven liggen kijken. Het heeft toch mooie kanten dat moederschap. Na ons afgespoeld te hebben in de zee en vervolgens even lekker uit te schudden zijn we richting dorp gegaan want het bleef er dreigend uitzien. Onweer vind ik niks. Zeker niet voor een pup. Dus vond ik maar dat we degelijke beschutting moesten zoeken. Op naar het dorp dus. Daar vonden we wel een straat met huizen maar overal werden we weggejaagd. Onder een van de huizen kon ik nog net een stapeltje oude Torres News kranten meegrissen. Waarom weet ik ook niet maar ik dacht aan huis en daar mag ik ook altijd de krant dragen voor de baas. Ongemakkelijk liepen we verder, ik althans, Vince vond alles fascinerend en hupte maar rond overal z'n snuit instekend. Z'n ongenoegen van niet mee mogen met Rob leek-ie helemaal vergeten te zijn. Van de angst die onweer teweeg brengt wist-ie duidelijk nog niet. Opeens rende hij vooruit, dus ik er achteraan en toen stonden we weer op het strand. Daar vond hij het leuk zei hij. Waarom konden we daar nou niet lekker blijven spelen? Nou leg maar eens aan een pup uit wat de gevaren zijn van iets wat-ie nog nooit heeft meegemaakt en wat er nog niet is! Tjonge hoe doen moeders dat? Gelukkig zag ik een kerkje tussen de bomen. Kerken zijn altijd open heb ik weleens gehoord en ook dat er door de Baas niemand geweigerd wordt dus stuurde ik Vince richting ingang. Gelukkig stond de deur op een kier dus wij konden makkelijk naar binnen. Ik maande Vince om stil te zijn want dat hoort in een kerk. Natuurlijk kwam de 'Waarom?' vraag. Omdat je moe bent zei ik toen maar. Hij sputterde nog wat maar raakte gefascineerd door alles wat er te zien was. Ik legde uit een soort van automatisme de kranten op een bank. Eentje viel op de grond en de pagina die boven boven kwam trok direct m'n aandacht. Moet je eens kijken naar die foto. Het schijnt dat er op Horn Island, een van de Torres Strait eilanden, veel zwerfhonden zijn. Mensen zorgen niet voor hun huisdier, geven ze niet te eten en laten ze maar zwerven. Sommige honden worden zelfs getraind om te vechten. Nou dit is een duidelijk slachtoffer. Daar wil ik niet heen hoor! Moet ik straks wel even goed doorgeven aan Robbie voor hij ons weer in een avontuur stort. Momenteel vind ik deze al niet geslaagd. Waar zou hij zijn trouwens, die Rob?

Robbie komt oude bekenden tegen

Wat me nu toch weer overkomt allemaal. Van dat jagen wordt je best moe hoor. Dus ik was even gaan liggen. Ik lag te dromen en was weer even puppy. Toen ik zo klein was mocht ik nog weleens mee naar Oma Kobie. En daar ging mijn droom over. Oma Kobie is schilderes en ze maakt hele mooie schilderijen. Ze schildert niet iets na, maar maakt afbeeldingen van wat er in haar hoofd op komt. Spiritueel noemen ze dat, geloof ik. Volgens Abdullah is zij iemand die goed gebruik maakt van de mogelijkheden die voor iedereen open liggen.
Ik heb liever een lekker kluifje maar dat vond Bopper geen goed idee. Bopper en ik lijken nogal op elkaar en dat botst. Sita, de andere hond van Oma Kobie en Opa Kees, ligt me beter. Al speelde ze wel een beetje 'hard to get'. Jammer dat baasjes meestal voor de makkelijke weg kiezen. Ik mocht later nooit meer eens mee. Maar ik weet me nog wel dat schilderij te herinneren. Ik lag er uren naar te kijken. Het Oerbos heet het, volgens mij.
Ik werd wakker omdat ik plotseling baadde in een fel licht. Daarna daalde er een nevel over me heen. En toen dat optrok ontwaarde ik twee figuren die me bekend voorkwamen. Ik wist zeker dat ik ze eerder had gezien. Opeens viel het brokje. Ik had hen gezien in dat schilderij! Ben ik nu in de Wereld van Kobie Bos? Zou ik er toen daarom zolang gefascineerd naar gekeken hebben? Het was duidelijk dat ze contact met me wilden, dus ik liep behoedzaam op ze af. Op het hoofd van de man zat een tooi. Die me deed denken aan het welkomstbeeld, waarvoor we bij aankomst poseerden. Hij zag er niet uit als een Aboriginal maar meer als een Indiaan. De fee had een grote parel in haar hand. "Jij kunt ons helpen, Robbie. Het grootste levende koraal ter wereld hier in Torres Strait loopt gevaar", zei de Indiaan met de stem van Abdullah. "Ben jij dat Ab"? vroeg ik hem. "Neen, ik ben Manitouba", sprak hij. "En dit is Anne. Abdullah kennen wij al jaren. We hebben zijn hulp ingeroepen en hij heeft jullie voorgedragen. Je bent met nog twee? Ik zie niet in hoe jullie kunnen helpen, maar de macht van Abdullah is groot. Begrip is niet noodzakelijk voor een oplossing. Abdullah leende me zijn stem omwille van een vlotte communicatie."
Anne zag mijn vertwijfeling, knielde bij me neer en aaide me over mijn bol. En met een zangerige stem, die me aan Annie Lennox deed denken, verhaalde ze:"Het grootste koraal ter wereld wordt beschermd door de grootste parel ter wereld. Daar is dit, ze knikte naar de enorme parel in haar hand, een speldenknop bij. Hoe het precies werkt kan en mag ik je niet zeggen. Wel dat het koraal het door de mens steeds moeilijker krijgt. De natuur is sterk aan het veranderen en dat is ons volgende probleem. We kunnen alleen maar hopen dat de mensen die dit inzien het tij nog kunnen keren. Maar wat nu speelt is ernstiger", ze keek naar Manitouba. Die vervolgde: "Alle parels in dit gebied maakten deel uit van de parelketting koraalbescherming. Alleen de mens ging in zijn eeuwige geldzucht op zoek naar deze parels. De parelketting werd zo zwakker en zwakker. Het levende koraal zuchtte onder deze last. Met behulp van Abdullah hebben we toen als noodgreep een ziekte veroorzaakt om de parelvisserij lam te leggen. Dat hielp, er kwam een verbod. Alleen, enkele criminelen zijn nu op het spoor van de grote parel. Als ze die vinden zal er een ramp plaatsvinden."
Tjonge, wat een verhaal. Het duizelde me wel eventjes. Maar het was duidelijk dat er iets moest gebeuren. Maar hoe hier drie hondjes de oplossing moeten zijn? Ik zag het nog even niet.
"Ga naar je vrienden Robbie", fleemde Anne, "Abdullah zal jullie helpen. We treffen jullie later hier in de buurt." Anne deed een kleine parel in mijn miniatuurkarafje. "Zo zijn we verbonden met elkaar."
Ik nam afscheid van het illuster tweetal en ging op weg naar Lindy en Vince. Die zullen hier wel van opkijken. Onderweg bedacht ik me dat ik nog niets gevangen had voor het eten.
"Jaag maar niet meer Robbie". Het was Ab, het eten kon ik volgens hem beter uit de karaf halen. "De natuur is hier in wankel evenwicht Robbie, dat moesten we maar niet verder verstoren". Voor ik kon antwoorden was hij alweer verdwenen.

Bedenkingen

Nou Rob heeft wel wilde reisplannen maar ik ben er nog niet zo zeker van. Tenslotte ben ik dingo dus meer wolf dan hond. Ik ben wel aangepast maar zoals m'n dingobloed betaamd hou ik niet van lange periodes van huis. Ik ben dol op m'n korte vakantietjes maar heb m'n bazen nodig voor het thuisgevoel. We zien wel. Masig is best leuk. Lekker rustig met zat te eten voor ons. Robbie kan eindelijk z'n jachtkunsten weer eens uitproberen en van tegen bomen plassen lijkt-ie al helemaal geen genoeg te krijgen. Ik geloof dat-ie inmiddels het hele eiland als territorium heeft afgezet. Tja zal ook niet meevallen opeens scheepshond te zijn terwijl je denkt dat je huishond bent.
Vince adopteren was een hondenfluitje. Ab vloog me naar, wat ik denk, het huis van het tijdelijke gastgezin. Daar stond een pup zonder oren in de tuin. Het kleed ging net boven de grond zweven. "Maak even kennis" hoorde ik Ab's stem in m'n oor fluisteren. Dus ik maakte een lief welkomend hondenblafje naar Vince. Hij kwam op me af en ik vroeg hem of hij ermee instemde dat ik z'n fostermoeder zou worden en of hij dan Vince genoemd wilde worden. Hij keek me een beetje niet begrijpend aan maar had volle aandacht voor het zwevende kleed. "Mag ik dan op het tapijt?", vroeg hij. "Natuurlijk" antwoordde ik, "we vliegen naar Torres Strait, naar ome Robbie." Geen van tweeen leek hij een idee te hebben wat of wie het was maar hij had het volste vertrouwen dat het goed zat dus hij sprong op het kleed en we stegen op om vervolgens richting noord te vliegen. Dat tapijt kan hard gaan soms hoor. Ik maakte me zorgen om Vinceys oren met al die wind. Ik hoop dat Robbie inmiddels drie brillen, of beter misschien vier brillen, geregeld heeft voor we weer gaan vliegen. Een om Vincey z'n oren af te dekken en een voor z'n ogen en de andere twee voor Rob en mij natuurlijk. Ik wil dat we mooie heldere ogen houden. Het zou toch niet staan om met tranende ogen een aanzoek te gaan doen? En ik? Ik ben gewoon ijdel.
Verder zouden we ook mooi kunnen gaan duiken met die brillen. Masig is tenslotte een koraaleiland. Ik heb nog nooit onder de zee gekeken. Dat lijkt me wel spannend. Aan holle pijpjes voor snorkels komen we ook nog wel als we die nodig hebben. Ik heb gehoord dat dit eiland ooit beroemd was om z'n parels tot er een ziekte onder de oesters uitbrak. Maar een goeie parel moet er toch nog wel te vinden zijn? Lijkt me leuk voor Rob bij z'n aanzoek aan Agaat.
Hij denkt dat we meegaan maar dat vind ik helemaal niet stoer om een aanzoek te gaan doen met je nicht en aangenomen achterneefje in het touw. Hij komt maar met Agaat naar ons toe op huwelijksreis. Vince lijkt eigenlijk wel erg naar Rob te trekken. Zal wel de mannelijke inslag en het hondengevoel zijn. We zien wel Robbie is een goeie oom.
Verder vind ik het een beetje warm voor dat three dog night gedoe. We zitten in de tropen ten slotte. Het schijnt dat de originele bewoners daarmee aangaven hoe koud het 's nachts geweest was. Een one dog night viel wel mee dus. Nou ik heb aan mezelf al genoeg bij deze hitte, daar heb ik geen full contact mensenlichaam bij nodig hoor. Rob, Vince en ik slapen gewoon dicht bij elkaar maar met voldoende afstand voor verkoeling.
Lindy still from AU

Eindelijk bij elkaar! Joy to the world!

Beginthier.nl

Wat een feest! Ik lag een beetje te luieren aan dek en ik keek niets-
vermoedend door een kabelgat naar een ander schip. Als je klikt op de foto kun je zien wat er toen gebeurde. Ik voel dat dit de aanzet is voor spannende avonturen!
Ooit zijn we dit blog begonnen, Lindy en ik (Robbie) om elkaar van onze belevenissen te kunnen vertellen. Lindy in Australië en ik in Nederland. Wie het blog vanaf het begin gelezen heeft kon zien dat ik op reis ging richting Agaath. Maar wel via Lindy natuurlijk. Nu hoef ik niet meer naar Lindy te schrijven want we zijn bij elkaar. Maar mijn baasjes weten ook graag waar ik zit en inmiddels volgen meerdere hondjes en baasjes onze avonturen. En omdat wij trouw hoog in ons vaandel hebben staan heb ik het voortaan maar over trouwe lezers.
Jullie, trouwe lezers, zullen begrijpen dat ik kwispelend opsprong om te gaan zien waar Lindy en Vincey gingen landen.
"Ga maar naar de kade Robbie", zei Abdullah. Opeens was mijn vriend uit Singapore hier aan boord. Een fijne verrassing! Ik snelde de gangway af en zag ze al aankomen. Voor ze goed en wel geland waren had ik me al bij hen gevoegd. Een paar crew-members waren zo geconcentreerd aan het verven dat ze het allemaal niet eens in de gaten hadden. Of zou Abdullah daar weer iets mee te maken hebben? Sparky kwam nog even afscheid nemen en zei dat hij het leuk zou vinden dat ik qua bootreizen trouw zou blijven aan de Maersk Line. Ook de vrienden die ik aan boord van deze schepen heb gemaakt, volgen nieuwsgierig ons weblog. Dus dat beloofde ik trouw natuurlijk! Na een uitgebreide snuffelsessie gingen we gedrieën op weg om Torres Strait maar eens grondig te gaan verkennen. Ik moet zeggen dat Vincey wel vaderlijke gevoelens bij me losmaakte. Wat een schatje, dit in tegenstelling tot zijn baasje. Toch weigerde Vince om zijn baasje te veroordelen. Tja, zo zijn wij honden nu eenmaal. Maar laten we alsjeblieft vooruitkijken. Al snel verloren we de haven uit het gezicht. Het was heerlijk weer en het uitzicht was prachtig. Het zou nog een moeilijke keus worden, want op welk van de 274 eilanden moet je nou eerst eens landen?
Het werd Masig, trouwe lezers, want daar staat een mooi welkomst-symbool. En geen moeite is ons teveel om het voor het thuisfront een beetje leuk te maken. En zeg nu zelf, dit leverde toch weer een mooi plaatje op? Het was weer tijd om het tapijt op te ruimen. Abdullah had me een mooie halsband gegeven, als ik de karaf daar tegenaan houd verandert deze in een miniatuurtje. Onbegrijpelijk dat het tapijt daar gewoon in zit. En volgens Abdullah zit er nog veel meer in. Op mijn vraag wat dan wel glimlachte hij geheimzinnig. "Als je dringend om iets verlegen zit Robbie, denk dan aan mij en klik de karaf van de ketting", zei hij. Best handig dus. En dat Abdullah veel kan, trouwe lezers, weten we wel van mijn Singaporese belevenissen. En als we kijken naar wat ons vriendje Vincey is overkomen, is zo'n magisch geschenk van Abdullah meer dan welkom. Een veilig gevoel en wie weet kunnen we er nog goede dingen mee bewerkstelligen! Welnu, tijd voor een wandeling en straks onze eerste Three dog night! Joy to the world! (Muziekliefhebbers weten genoeg).
Tot de volgende keer trouwe lezers!