Plons, die landing kwam toch sneller dan ik dacht. Maar het zeildoek komt er ook nog achteraan. Of iemand het licht uitdoet! Ik hoor stemmen en zie een bootje. Ook zij zitten onder het zeil. Ik zie ook Vincey aan boord. Maar waar is Lindy gebleven? De mannen hijsen me aan boord en stellen me gerust. Ze werken zich vervolgens met luid geruis onder het zeil vandaan. Hee, het zeil beweegt zich richting strand. Dat klopt niet met het getij.
Ik zie de verklaring al. Lindy zwemt met grote krachtsinspanning richting strand met het zeil in haar bek. Uitgeput bereikt ze het strand, snel tuffen we met het bootje naar haar toe. Vincey drukt zich bezorgd tegen me aan. "Je moeder is een moedige hond, Vincey. En ze is heel sterk, we zijn zo bij haar hoor jochie." Daar wordt al aangelegd. Vincey en ik springen overboord en snellen op Lindy af.
Terwijl we met z'n drietjes bijpraten leggen de mannen een kampvuur aan. Ze hebben flink wat vis bij zich en slaan al snel aan het roosteren. Onder het genot van een lekker stukje geroosterde vis, na zo'n avontuur smaakt alles trouwens heerlijk, vertel ik over Manitouba en Anne.
Lindy kijkt me bezorgd aan. "Ik heb al even geen gelegenheid meer gehad om op het weblog te kijken. Wel heb ik van Abdullah een foefje geleerd om toch te kunnen posten." Ze slaakt een bezorgde zucht. "We zullen het eerst weleens even een paar dagen rustig aandoen om bij te komen", opper ik. Ze glimlacht flauwtjes en neemt nog een stukje vis. Vincey is tegen haar aan geschurkt en inmiddels in diepe slaap gedompeld. De brommende stemmen van Uncle Fri en zijn maten deren hem niet. Ik stel voor om Vincey's voorbeeld maar te volgen. Dat lijkt Lindy wel wat. Morgen zien we wel weer.
