Super Power

's Morgens kwamen een paar maten van uncle Fri op het strand. Ze hadden een bootje bij zich. Ik was wakker geworden van hun drukke gepraat en gelach. Nog een beetje soezerig lag ik hun drukdoenerigheid te aanschouwen. Vince was direct op de poten en rende uitgelaten naar ze toe. Er hing een vage brandlucht in de verte. Anders dan van de geroosterde vis. Er was ook een bulderende ruis dat steeds dichterbij kwam. De mannen riepen mij en vroegen of ik mee wilde in het bootje. Ze wilden ergens anders gaan vissen. Nou heb ik weleens gehoord dat je in kleine bootjes heel makkelijk zeeziek kunt worden en dat leek mij niks dus ik was niet zo happig maar Vince was door het dolle heen en keek me zo opgewekt vragend aan dat ik het niet kon weigeren. Wat zijn ze toch innemend die jonge pups. Ik rende naar ze toe en sprong in de boot. Vince werd een handje geholpen door een van de mannen. De andere mannen stonden omhoog te turen. 'Volgens mij is het een ballon' zei er een. Ik begreep niet waar hij het over had tot ik ook naar boven keek. In de verte kwam een gekleurde bal aan waar iets onder bungelde. De brandlucht werd ook sterker en het ruisen veranderde steeds meer in bulderen. Alras werd de bal steeds groter en bleek het inderdaad een ballon te zijn waar een mand onder hing. Het bulderen werd oorverdovend. Op een gegeven moment hing de mand ver boven ons en langzaam dreef hij af richting zee. Ik had het wel weer gezien en wilde maar ter zee gaan. Des te eerder zouden we weer aan wal zijn. Tot een van de mannen riep: 'Kijk daar komt een parachute naar beneden! Ik hoop maar dat die zwemmen kan want die plenst zometeen in het water!' Ik keek ook weer omhoog en zag dat er geen mens onder die parachute hing maar een viervoeter! Het was Robbie! Hij kwam zomaar uit de lucht vallen. Eindelijk! Zonder na te denken dook ik de zee in en zwom richting waar Robbie vermoedelijk neer zou plonzen. 'Lindy!' hoorde ik hem blaffen. In m'n allerbeste dingo's huilde ik: 'Robbiiiiiiiiiiie!' Ik hoorde de repeteerstarter van het bootje achter me na de tweede keer aanslaan. Vince hoorde ik er bovenuit keffen: 'Ome Robbieeeeeeeeee!' Ik bedacht me opeens dat het best onverantwoord gedrag van me was om zomaar uit het bootje de zee in te springen zonder naar m'n pup om te kijken. Snel keek ik om maar het bootje schoot al voorbij richting Robbie, die al vlak boven het water hing. Plons! hoorde ik. Robbie zag ik niet meer en het bootje inclusief inzittenden ook niet meer. Alles was bedekt onder een groot wit zeil. Ik zwom er in m'n allerbeste honds op af en erbij aangekomen nam ik het zeildoek in m'n bek en begon richting kust te zwemmen. In het begin gaf het wel mee maar aldoende werd het steeds zwaarder. Ik kwam steeds langzamer vooruit en het leek wel of het gewicht van het zeil de tanden uit m'n bek wilde rukken. Ik kreeg kramp in m'n kaken maar stug hield ik vol. Ik moest dat zeil van m'n maatjes af zien te trekken. Ik begon zand te trappen. Gelukkig weer vaste bodem onder de poten. Ik draaide me om en achterstevoren probeerde ik het zeil naar het strand te trekken. Wat een inspanning! Ik werd licht en zweverig in m'n kop. M'n hele lijf begon te trillen en te beven vervolgens voelde ik een weldadige rust over me komen. Er drong een weeige zoete lucht in m'n neusgaten. 'Laat maar los Lindy' hoorde ik een bekende stem met aziatisch accent zeggen. 'Laat maar los en laat je maar gaan.'