Nou Rob heeft wel wilde reisplannen maar ik ben er nog niet zo zeker van. Tenslotte ben ik dingo dus meer wolf dan hond. Ik ben wel aangepast maar zoals m'n dingobloed betaamd hou ik niet van lange periodes van huis. Ik ben dol op m'n korte vakantietjes maar heb m'n bazen nodig voor het thuisgevoel. We zien wel. Masig is best leuk. Lekker rustig met zat te eten voor ons. Robbie kan eindelijk z'n jachtkunsten weer eens uitproberen en van tegen bomen plassen lijkt-ie al helemaal geen genoeg te krijgen. Ik geloof dat-ie inmiddels het hele eiland als territorium heeft afgezet. Tja zal ook niet meevallen opeens scheepshond te zijn terwijl je denkt dat je huishond bent.
Vince adopteren was een hondenfluitje. Ab vloog me naar, wat ik denk, het huis van het tijdelijke gastgezin. Daar stond een pup zonder oren in de tuin. Het kleed ging net boven de grond zweven. "Maak even kennis" hoorde ik Ab's stem in m'n oor fluisteren. Dus ik maakte een lief welkomend hondenblafje naar Vince. Hij kwam op me af en ik vroeg he
m of hij ermee instemde dat ik z'n fostermoeder zou worden en of hij dan Vince genoemd wilde worden. Hij keek me een beetje niet begrijpend aan maar had volle aandacht voor het zwevende kleed. "Mag ik dan op het tapijt?", vroeg hij. "Natuurlijk" antwoordde ik, "we vliegen naar Torres Strait, naar ome Robbie." Geen van tweeen leek hij een idee te hebben wat of wie het was maar hij had het volste vertrouwen dat het goed zat dus hij sprong op het kleed en we stegen op om vervolgens richting noord te vliegen. Dat tapijt kan hard gaan soms hoor. Ik maakte me zorgen om Vinceys oren met al die wind. Ik hoop dat Robbie inmiddels drie brillen, of beter misschien vier brillen, geregeld heeft voor we weer gaan vliegen. Een om Vincey z'n oren af te dekken en een voor z'n ogen en de andere twee voor Rob en mij natuurlijk. Ik wil dat we mooie heldere ogen houden. Het zou toch niet staan om met tranende ogen een aanzoek te gaan doen? En ik? Ik ben gewoon ijdel.
Verder zouden we ook mooi kunnen gaan duiken met die brillen. Masig is tenslotte een koraaleiland. Ik heb nog nooit onder de zee gekeken. Dat lijkt me wel spannend. Aan holle pijpjes voor snorkels komen we ook nog wel als we die nodig hebben. Ik heb gehoord dat dit eiland ooit beroemd was om z'n parels tot er een ziekte onder de oesters uitbrak. Maar een goeie parel moet er toch nog wel te vinden zijn? Lijkt me leuk voor Rob bij z'n aanzoek aan Agaat.
Hij denkt dat we meegaan maar dat vind ik helemaal niet stoer om een aanzoek te gaan doen met je nicht en aangenomen achterneefje in het touw. Hij komt maar met Agaat naar ons toe op huwelijksreis. Vince lijkt eigenlijk wel erg naar Rob te trekken. Zal wel de mannelijke inslag en het hondengevoel zijn. We zien wel Robbie is een goeie oom.
Verder vind ik het een beetje warm voor dat three dog night gedoe. We zitten in de tropen ten slotte. Het schijnt dat de originele bewoners daarmee aangaven hoe koud het 's nachts geweest was. Een one dog night viel wel mee dus. Nou ik heb aan mezelf al genoeg bij deze hitte, daar heb ik geen full contact mensenlichaam bij nodig hoor. Rob, Vince en ik slapen gewoon dicht bij elkaar maar met voldoende afstand voor verkoeling.
Lindy still from AU
Vince adopteren was een hondenfluitje. Ab vloog me naar, wat ik denk, het huis van het tijdelijke gastgezin. Daar stond een pup zonder oren in de tuin. Het kleed ging net boven de grond zweven. "Maak even kennis" hoorde ik Ab's stem in m'n oor fluisteren. Dus ik maakte een lief welkomend hondenblafje naar Vince. Hij kwam op me af en ik vroeg he
m of hij ermee instemde dat ik z'n fostermoeder zou worden en of hij dan Vince genoemd wilde worden. Hij keek me een beetje niet begrijpend aan maar had volle aandacht voor het zwevende kleed. "Mag ik dan op het tapijt?", vroeg hij. "Natuurlijk" antwoordde ik, "we vliegen naar Torres Strait, naar ome Robbie." Geen van tweeen leek hij een idee te hebben wat of wie het was maar hij had het volste vertrouwen dat het goed zat dus hij sprong op het kleed en we stegen op om vervolgens richting noord te vliegen. Dat tapijt kan hard gaan soms hoor. Ik maakte me zorgen om Vinceys oren met al die wind. Ik hoop dat Robbie inmiddels drie brillen, of beter misschien vier brillen, geregeld heeft voor we weer gaan vliegen. Een om Vincey z'n oren af te dekken en een voor z'n ogen en de andere twee voor Rob en mij natuurlijk. Ik wil dat we mooie heldere ogen houden. Het zou toch niet staan om met tranende ogen een aanzoek te gaan doen? En ik? Ik ben gewoon ijdel.Verder zouden we ook mooi kunnen gaan duiken met die brillen. Masig is tenslotte een koraaleiland. Ik heb nog nooit onder de zee gekeken. Dat lijkt me wel spannend. Aan holle pijpjes voor snorkels komen we ook nog wel als we die nodig hebben. Ik heb gehoord dat dit eiland ooit beroemd was om z'n parels tot er een ziekte onder de oesters uitbrak. Maar een goeie parel moet er toch nog wel te vinden zijn? Lijkt me leuk voor Rob bij z'n aanzoek aan Agaat.
Hij denkt dat we meegaan maar dat vind ik helemaal niet stoer om een aanzoek te gaan doen met je nicht en aangenomen achterneefje in het touw. Hij komt maar met Agaat naar ons toe op huwelijksreis. Vince lijkt eigenlijk wel erg naar Rob te trekken. Zal wel de mannelijke inslag en het hondengevoel zijn. We zien wel Robbie is een goeie oom.
Verder vind ik het een beetje warm voor dat three dog night gedoe. We zitten in de tropen ten slotte. Het schijnt dat de originele bewoners daarmee aangaven hoe koud het 's nachts geweest was. Een one dog night viel wel mee dus. Nou ik heb aan mezelf al genoeg bij deze hitte, daar heb ik geen full contact mensenlichaam bij nodig hoor. Rob, Vince en ik slapen gewoon dicht bij elkaar maar met voldoende afstand voor verkoeling.
Lindy still from AU
No comments:
Post a Comment