Verdwaald in Torres Strait

Na mijn ontmoeting met Anne en Manitouba ging ik op weg terug naar Lindy en Vincey. Alles lijkt hier op elkaar en na uren dolen kreeg ik het akelige gevoel dat ik verdwaald was. Nou is dat natuurlijk niets voor een hond. Tenminste niet voor eentje met een reukvermogen als het mijne. Het vreemde was dat ik van alles rook, behalve mijn eigen spoor. Laat staan dat van Lindy of Vincey.
Driftig snuffelend in een dicht bebost stukje hoorde ik opeens luide mensenstemmen. Daar moest ik het mijne van hebben. Ik ging op het geluid af en zag een hut staan. Zo te horen hadden ze daar binnen flink ruzie! Zouden dat die pareldieven soms zijn? Ik gluurde door een raam naar binnen. Ze waren aan het vechten en er was ook vuur in het spel.

Ik besloot om er vandoor te gaan. Ik had de geur van die mensen goed opgesnoven. Je weet nooit waar het goed voor is. Mijn grootste zorg was nu om Lindy en Vince terug te vinden. Van Abdullah hoor of zag ik even niets. Zou hij hen beschermen? Ik hoop het maar. Lindy kent als raszuivere dingo de gebruiken hier, maar ze heeft wel de zorg voor een puppy nu. Ik voel me knap schuldig. Lin had toch al niet zoveel op met die avontuurlijke inslag van mij. Het lijkt er nu op dat ze daar gelijk in had. Ach , niet tobben nu. Hee, wat is dat voor geluid? Ik hoorde een geluid dat uit de lucht leek te komen. Een geluid dat van grote branders komt, of zoiets. Ik ging snel naar een open plek en zag daarvandaan een grote ballon in de lucht hangen. Het gevaarte kwam snel naderbij en kwam steeds lager te hangen. Ik zag ook mensen aan boord. Het was duidelijk dat ze een landing gingen maken. Ik hoorde ook een terreinwagen aankomen en verschool me maar even in de bosjes. Maar het was al snel duidelijk dat ze bij elkaar hoorden. Het bleken in ieder geval mensen te zijn die geen kwaad in de zin hadden. Al gauw hadden ze me in de smiezen. Ik werd aangehaald, dat zijn van die dingen die je je als hond maar laat welgevallen. Ze vroegen of ik mee wilde varen. Ik keek ze niet begrijpend aan, ik zag toch geen schip hier? Nee, ballonvaren bedoelden ze. Dat vond ik eigenlijk wel een goed idee! Misschien dat ik Lindy en Vincey vanuit de lucht snel zou kunnen vinden!
Ineens begreep ik wat de mensen bedoelen met als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ik had weleens opgevangen bij een gesprek over een mensenprobleem, dat de redding letterlijk uit de lucht kwam vallen. Dat leek hier zich dus ook voor te doen. Die grote vlam vond ik wel een beetje eng, als ik heel eerlijk ben. En over mijn hoogtevrees moest ik mij ook nog even heenzetten. Maar ik liet driftig kwispelend weten dat ik niets liever wilde dan de lucht in! Ik had alles over voor een spoedige hereniging met Lindy en Vincey!