Vergezichten en nieuwe gezichten

Ik kan geen hoogte krijgen van Lindy. Ze krijgt eindelijk haar zin, we gaan naar het vasteland. En nog doet ze knorrig. Ze zit een beetje verongelijkt naar Ab te kijken. Veel meer dan een bulderende lach bereikt ze er niet mee bij hem. Af en toe krijg ik een knipoog van hem. Lindy ziet het niet.
Het zal wel een vrouwending zijn, die stemmingen bedoel ik. Vincey kijkt het een beetje aan en doet dan hetzelfde als ik. Naar buiten kijken. Ik geniet van het uitzicht en laat Lin maar lekker mopperen en verongelijkt zijn.
In de zijvakken van de deur ligt een soort verrekijker. Ik kijk ermee door het raam en zie van dichtbij een schitterend landschap. Wat een aparte vogels zie je hier. Dat hebben we thuis niet. Maar de mensen van hier zullen onze vogels misschien wel apart vinden. Het is maar net wat je gewend bent. Maar het kleurenpalet is hier wel een stuk interessanter vind ik. Ik ben blij dat ik niet kleurenblind ben. Mensen denken dat alle honden dat zijn. En vaak denken ze ook dat wij niet kunnen denken. Ach zolang wij maar beter weten. Een aparte kijker is dit. Er zitten allemaal knopjes aan. Druk ik op zo'n knopje dan krijg ik ineens een heel ander uitzicht. Hoe dat nou weer kan weet ik ook niet. Ik zou het aan Ab willen vragen maar die heeft zijn handen vol aan Lindy. Die zou het geloof ik ook weer teveel eer vinden voor Abdullah als ik het hem vraag. Laat maar zitten dus. Voorlopig vermaak ik me met de beelden. Dat verkort het wachten zullen we maar denken. Maar dat knorrige van Lindy. Ik weet niet of ik daar aan kan wennen. We hebben toch heel wat aan Ab te danken. Lindy heeft toch ook maar mooi Vincey met behulp van Ab kunnen adopteren. Het lijkt wel of ze dat vergeten is. Een ander knopje maar weer. Oeps, da's geen vogel. Wel een leuk beest om achter aan te rennen. Alleen moeten de rollen niet even omgedraaid worden. Dat zijn behoorlijke horens. Zou daar het woord hoorndol vandaan komen? Of is het horendol? Lastig als je geen taalscholing hebt gehad. Zat niet in het pakket op de hondenschool. Trouwens, dat noemen ze dan wel de hondenschool eigenlijk is het de baasjesschool. Dat vertrouwde de hondentrainer (dat dan weer wel) me eens toe. Hoewel die me wel een beetje denigrerend aankeek van 'jij zegt toch niks terug'. Maar daar had ik dan zo mijn eigen gedachten bij. Zoals het de ware autodidact betaamt. Eens kijken, dit knopje maar weer. Dat is weer een aparte vogel zeg. "Ome Ab ik zie land", roept Vince ineens enthousiast. Ik laat de kijker zakken en kijk met het blote oog door het raam. Dan zie ik een heel ander uitzicht. Ik kijk op de kijker. ViewMaster, staat erop. Alleen voor baasjes om door te kijken? Ach, laat ook maar. We zijn er. Lindy gaat als door een wesp gestoken voor de deur zitten. Niet zo leuk naar Ab toe, maar die maakt zich er niet druk om. We nemen afscheid van Abdullah en ik weet zeker hem ooit weer terug te zien. Even later staan we met zijn drietjes op het vasteland van Australië. Na Ab uitgezwaaid te hebben vraag ik Lin wat er toch met haar is. Veel meer als 'niks' en wat gedraai komt er niet uit. Vervolgens komt de dingo in haar naar boven en begint ze te huilen. Vincey probeert het voorbeeld van zijn moeder te volgen. Ik doe maar mee. Al gauw verkeren we in het gezelschap van wat schaapshonden blijken te zijn. Ze vertellen over hun werk, onwillekeurig moet ik weer denken aan dat beest met die hoorns van daarnet. Op de uitnodiging om met hen mee te gaan reageert ook Lindy gelukkig enthousiast. In de verte zien we al snel stofwolken, wat voor kudde zullen we hier aantreffen?

Drieeenheid

Ik voel me nog helemaal soezerig. Al die onderbroken slaap. Vlieg ik nou of droom ik? Het ene moment zitten we op een tapijt en nu weer in een vliegtuigje. Ab is er ook weer. 'Waar vliegen we heen?' vraag ik. 'Naar het vasteland' zegt Abdullah, 'en dan laat ik jullie weer je gang gaan. Ik heb nog een hoop te doen. Robbie weet we me wel te bereiken als jullie me nodig hebben. En geloof maar van mij Lindy, ik weet jullie altijd altijd te vinden!' Hij eindigt met een onbedaarlijke bulderlach. Duh wat denkt-ie wel?! Omdat ik van een rustig ongecompliceerd semihondenleven hou? Hij mag zijn wat-ie is maar hij moet me niet in de weg zitten, dat doe ik hem ook niet. Hondachtigen hebben misschien een slaafachtige houding naar mensen toe maar is Ab wel een mens? Hij vertoont toch een beetje bovenmenselijke macht met z'n vliegende tapijt enzo. Daar had ik om te beginnen nooit op moeten stappen. Hij heeft me erin geluisd via m'n ontloken moedergevoelens. Hmpf hij doet veel te superieur. Hij kijkt me diep in m'n ogen en zegt met een brede glimlach: 'Ja ja Lin zie nou maar eens van me af te komen!', en buldert er vervolgens weer op los. Ik krijg de kriebels van die man of wat het ook is. Kunnen we hem niet terug in de fles stoppen? Ik kan maar beter ophouden met over hem te denken want klaarblijkelijk ontgaat hem niks. Bweh en Rob is vol ontzag voor hem. Ligt het aan hem of aan mij? Nou ja hou maar op Lin zoals je al besloten had. 'Ome Ab ik zie land!' begint Vince te roepen. Ja hoor, toe maarome Ab. Waar zijn de dagen gebleven van m'n schaduwplekjes over de dag verspreid? Ik dacht toen dat ik begrepen werd terwijl ik weinig intensief hondencontact had en nu in familieverband voel ik me een vreemde. Woo we gaan landen. Dat was even een scherpe daling. Ik voel de ogen van Ab priemen in m'n nek. Hij vindt het allemaal maar een grapje. Heeft een dingo geen recht op meningsuiting en gevoelsafbakening soms? Ik spring op en ga direct voor de deur zitten. Ik wil hier als eerste uit en zo snel mogelijk die Ab achter ons laten. Ja ons ik ga er niet in m'n eentje op uit dit keer. Ik grijp Vince in z'n nekvel. 'Zeg netjes gedag tegen meneer Abdullah en zodra de deur open gaat moet je meteen aan land zodat we meneer Abdullah niet ophouden.' Rob probeert de boel te sussen door een beetje verontschuldigend dankbaar te zijn naar Ab toe. Een beetje Ab was leuk maar die man overdoseert zich. Ab richt zich tot mij en zegt: 'Goeie reis verder Lindy en je zal het wel redden met het roedelen. Ik heb jullie maar niet te dicht bij huis afgezet zodat jullie weer een beetje kunnen aarden naar elkaar.' 'Zeer bedankt meneer Abdullah, dat is heel achtzaam van u en het zal wel lukken hoor' antwoord ik en ik meen het nog ook. Ab doet de deur open en we springen met twaalf poten tegelijk de vrijheid tegemoet die ik meen te kennen.
Ha dat is mooi Ab heeft ons tenminste op een duidelijk punt afgezet. Ik draai me om en zie nog net een rood puntje aan de einder. Goed. 'Wat is er toch met jou?' vraagt Robbie. 'Niks' zeg ik 'We moeten onze weg zien te vinden. Dingo's doen niet aan geuren maar nu we hier zijn zou het wel leuk zijn om wat dingofamilietakken te contacten.' Ik begin dus maar eens lekker te dingohuilen. Eerst komt het er wat roestig uit want veel met honden optrekken doet je je moerstaal vergeten blijkt maar ik word steeds beter. Vince steekt ook z'n snuit de hoogte in en probeert te huilen. Best aardig voor een beginner die het niet van nature heeft. Rob begint ook maar mee te doen aangezien de huilers in de meerderheid zijn. Vrijwel direct hoor en ruik ik viervoeters aankomen. Duidelijk honden. Schaapshonden zeggen ze na een eerst afstandelijke begroeting. Ik kan huilen wat ik wil vertellen ze me maar er leeft geen dingo in de wijde omtrek meer en dat m'n gehuil NSW zal bereiken betwijfelen ze. Ik wil ook helemaal niet naar NSW, ik woon in Queensland. 'Werken jullie?' vraagt Rob direct diep onder de indruk. Dat breekt het ijs helemaal. Het zijn duidelijk trotse veedrijvers die eer hebben voor hun vak. Ze kunnen Rob z'n vragen niet genoeg beantwoorden. Of we zin hebben om mee te gaan vraagt er uiteindelijk een. Nou daar hebben we alledrie oorgaten naar en meteen zijn we in volle vaart. M'n scherpe dingoogen zien in de verte de stofwolken al. Mooi. Het beeld wordt steeds scherper.

Prins met een witte staart

Tjonge, jonge. Vrouwen! Lindy was even helemaal alleen de hort op. Moet kunnen, ik ben de laatste periode ook vaak genoeg alleen geweest. En voor Vincey moeten we om beurten kunnen zorgen. Misschien had ik niet zo knorrig moeten doen. Maar zo'n tirade gaat toch ook wel ver. Ik zie Abdullah helemaal niet als baas. Logisch dat ik even naar hem terugga nu ik zijn minisub een beetje gecrasht heb. Gaat ze daar een beetje beledigd liggen wezen, Vincey zoekt ze maar op. Ze slaat gelijk aan het moederen.
Het is de frustratie moet ik maar denken. Ab zal wel willen zorgen dat we alvast op het vasteland terechtkomen. Dat lijkt me een loffelijk streven. Die afstanden hier zijn best groot. Dit eilandje is dan wel klein, het is een aardige tocht naar het vasteland van hier.
Laat ik het karafje maar eens omkeren. Volgens Ab komt daar altijd uit wat ik nodig heb. Voor een prettige verzoening kan ik wel wat hulp gebruiken. Ik houd het ondersteboven en ik kom in een soort wolk terecht. Als de wolk opgetrokken is ligt een volledig gedekt tafellaken op het strand. Propvol met lekkere hapjes. "Komen jullie eten", roep ik naar Lindy en Vince. Lindy doet haar best om haar verbazing te onderdrukken. Vincey is enthousiast en vraagt zich niet af hoe deze feestdis tot stand is gekomen. Mooi hoe zo'n pup alles heel gewoon kan vinden. We vallen aan en schransen met smaak van de verschillende hapjes. Vincey legt een enorme eetlust aan de dag. Onwillekeurig vraag ik me af waar het gezegde 'Je eet me de oren van het hoofd' vandaan komt. "Waar denk je aan?", zegt Lindy. "Eeh, dat we nog moeten vliegen", jok ik. "We moeten zo eerst nog maar een tukje doen". "Oef", ik wordt wakker als Vincey op mijn buik springt. "Wanneer gaan we nou?", jengelt Vince. "Maak je moeder maar wakker, dan maken we nog een ommetje en dan gaan we". "Ik ben wakker", geeuwt Lindy. We lopen nog even langs de kustlijn op en neer. Na achtergelaten te hebben wat we niet meer nodig hebben zoeken we het tapijt op. De nacht valt snel in. Al gauw zijn we op weg in een inktzwarte nacht. Het is heel gezellig zo met z'n drietjes. Goed gevulde magen dragen daar goed aan bij. We babbelen gezellig terwijl Abdullah er -hopelijk- voor zorgt dat we bij hem terechtkomen. We zetten voelbaar een daling in. Als snel landen we op iets wat op mij als dek van een schip overkomt. Alleen wel van hele grote afmetingen, geen vrachtschip. Al snel voegt Ab zich bij ons en volgen we hem naar binnen. In een gezellig ingerichte hut brengen we samen de nacht door. Abdullah wil in alle vroegte vertrekken om ons naar het vasteland te brengen. De minisub is alweer geborgen, daar ben ik wel blij om. Voelde me toch een beetje schuldig. Ik probeer de slaap te vatten. Het regelmatig zachte snurken van Lindy en Vincey maakt me soezelig.
Ik realiseer me dat ik voor Lindy misschien niet de prins op het witte paard ben. Hooguit een prins met een witte staart.
"Ben je wakker Robbie?, het is Ab. "Het is nog vroeg maar het begint al licht te worden, we moesten maar eens gaan". "Hoi, hoi", Vincey springt enthousiast overeind. Lindy doet voorzichtig een oog open en besluit toch ook maar op te staan. We volgen Ab naar buiten. Eenmaal weer boven staan we op een vliegveld. Het is een vliegdekschip. Abdullah staat met twee mannen te overleggen. Er staat een supersonisch vliegtuig klaar, daarachter een rood zweefvliegtuigje. Met een lijn zijn ze verbonden. Ab staat branieachtig te lachen. Hij kan zo serieus zijn, het andere moment lijkt hij weer een jonge jongen. We kruipen met zijn viertjes in het rode vliegtuigje. Abdullah neemt plaats achter de stuurknuppel. Al snel zet het vliegtuig voor ons zich in beweging. De lijn wordt strak getrokken en na een lichte schok volgen we de voorganger. De snelheid wordt opgevoerd en dan stijgen we op. Al snel wordt de lijn losgegooid. Met een sierlijke bocht keert onze sleper terug naar het vliegdekschip. Geluidloos vliegen zijn we wel gewend van het tapijt. Maar in zo'n kist is het best gek. We vliegen nog even over het vliegdekschip heen. Ab laat de kist als groet met de vleugels schommelen. De inmiddels gelande mannen staan beneden alweer naar ons te zwaaien. Op naar het vasteland!

Pinnige Lin

Heerlijk rennen! Ik ga ervoor! Net zo lang tot ik niet meer verder kan en dan keer ik terug naar Robbie en Vince. He lekker zeg oren in de wind. Lekker dat gesuis en die frisse zeelucht in je neusgaten. Goeie kadans. Ik wil helemaal niet stoppen en zo te zien in het vooruitzicht komt er nog lang geen eind aan dit strand. Er is ook helemaal geen volk meer hier. Mooi! Gedachten op nul en doorgaan! Hee wat is dat nou? Er komen twee surfies uit de zee. Zeker verdwaald of afgedreven. Meestal doen ze dat surfen op veilige aangegeven plaatsen waar dan meteen veel volk is. Eentje ziet me niet en begeeft zich in mijn baan, ik hoor hem nog net 'Fraser Island' zeggen terwijl ik hem bijna van z'n surfsokken suis 'Hi hi'. Verder! In de verte zie ik iets roestbruins langwerpig en een en een gele speldeknop. Ik begin bekende hondengeuren op te vangen in m'n neus. Krijg nou wat ik had Rob en Vince toch achter me gelaten? De langwerpige vorm en de speldeknop worden groter. Ja het zijn echt het wrak en de onderzeeer. Ah daar heb je Vince en Rob. Ze zijn kuilen aan het graven op het strand. Vince weet die Rob ook om z'n hondenteentjes te winden. Vince zal nadat er niks op het wrak te vinden was net zo lang doorgedramd hebben tot ze het strand zijn gaan uitkammen naar een schat. Het is ook zo'n goedsul die Rob! Zo nog even een sprintje en dan vlak voor ze remmen. Leuk even lekker met zand stuiven! Ik kom aan scheren en kukel bijna een van de kuilen in door m'n vaart. 'Hoi mam!', roept Vince 'Je viel bijna in het gat dat we naar ome Rob z'n huis aan het graven waren. Dat had grappig geweest! Ome Rob zegt dat als we almaar door blijven graven, we op het Noordzeestrand vlakbij het huis van z'n baasjes uitkomen. Doe je ook mee? Dan gaan we er sneller.' 'Ja ja' zeg ik afwezig, 'Hee Rob', vervolg ik, 'ik denk dat we op een eiland zitten want ik ben maar een richting opgerend en hier zijn jullie weer in de richting van m'n neus en ik heb jullie verlaten achter m'n staart. Het kan weleens zijn dat het hier Fraser Island heet, dat hoorde ik net een surfie zeggen die ik bijna omver liep.' 'Ja nou en?' reageert Rob koeltjes en vervolgt: 'Waar bleef je nou zo lang? We moeten op donker wachten en dan met het tapijt naar Abdullah vliegen.' 'O', bits ik terug, 'wat is dit nou? Hebben we eindelijk onze vrijheid terug, kunnen we eindelijk onze ongestoorde gezamelijke hondenvakantie beginnen en dan moet jij weer naar de bevelen van een baas luisteren. Ik heb twee bazen en daar ben ik heel tevreden mee. Ik weet inmiddels niet zeker meer of zij dat ook met mij zijn met m'n lang afwezigheid, maar hoe zouden jouw bazen erover denken dat je opeens een wereldverbeterende sprookjesprins als baas aangenomen hebt? Wat moet die Ab nou voor ons doen, behalve ons weer in een of ander sci fi avontuur storten? We hoeven alleen maar aan het vaste land zien te komen en dan gaan we gezellig op trektocht richting mijn huis. De afstanden zijn groot in Australie dus tijd zat voor vakantie onderweg.' 'Hmpf', snuif ik en ga liggen want ik ben eigelijk best moe en dan nog zo'n tirade voor ik tijd genomen had om uit te hijgen van m'n circuitje. Vince vleidt zich tegen me aan en vraagt: 'Ben je boos?' De lieverd. Ik lik het zand uit z'n oorgaten en besluit me hier voorlopig maar op te concentreren. Die Rob wil het allemaal zo goed doen en hij bedoelt het ook goed maar ik wil wat anders.

Kedeng, kedeng

Eindelijk zijn we weer samen, bijna op weg in onze yellow submarine. Abdullah is druk in gesprek via een telefoontje. Hij is klaar en wenkt me. "Robbie, ik moet er vandoor, er is iets tussen gekomen. Je kan zelf deze minisub besturen, het enige wat je hoeft te doen is geloven dat je het kan. Dat is heel belangrijk, dus laat je niet van de wijs brengen. Denk maar gewoon aan waar je naar toe wilt gaan. Ik moet gaan nu."
Voor ik enige tegenwerping kan maken is hij verdwenen. Aan de slag dan maar. Ik neem plaats achter het stuur. Bij mijn gedachte aan Lindy's huis start de motor en kiezen we het ruime sop. Heel gemakkelijk eigenlijk. Ik bekijk alle metertjes en wijzertjes. Ik begrijp er niet veel van, maar daar moet ik verder maar niet over nadenken. Ik kan de verleiding niet weerstaan om een beetje indruk te maken op Lindy en Vincey. Lindy neemt me nauwkeurig op en probeert te volgen wat ik aan het doen ben. Eeehm, ze kijkt wel erg kritisch. Volgens mij gelooft ze niets van mijn stoere toneelstukje. En gelijk heeft ze want ik doe ook eigenlijk niets, ik kan ook niet echt sturen.
Kedeng. Daar heb je het al, waarom val ik nou uit mijn rol? We buitelen over elkaar heen. Kennelijk hebben we iets geraakt. Abdullah had gelijk, ik had me niet van de wijs moeten laten brengen. Niets meer aan te doen. Gelukkig krijg ik geen verwijten van Lindy en maakt ze zich alleen maar druk om Vincey. Een echt moedertje hoor. Een echte schat. Vincey ziet totaal geen gevaar, denkt dat het allemaal een lolletje is. Wat een heerlijke pup is het toch. We maken een crash, worden helemaal door elkaar gehusseld en hij denkt dat 'ie in een rollercoaster zit. Hij maakt ook goed duidelijk dat hij het liefst wil dat ik voor altijd bij hen blijf. En ook dat ik Lindy wel zie zitten. Ik maak grappen en grollen met hem, maar het is maar goed dat een hond niet kan blozen. Het is duidelijk dat het even gaat duren voor we hier uit zijn. Ik maak pret met Vincey terwijl Lindy het tij afwacht en een tukkie doet. Zo vliegen de uurtjes voorbij. Dan is het alweer zover dat we de minisub kunnen verlaten. Lindy is als eerste op het strand, Vincey jengelt dat hij in het wrak naar een schat wil zoeken. Lin is zo blij dat ze vaste grond onder haar voeten heeft dat ze een sprint van jewelste trekt. Het lijkt wel een zandverstuiving. Al snel is ze uit het gezicht verdwenen. Wij zijn niet van die renners, dus ik geef Vincey zijn zin en we verkennen het wrak. Dat ligt niet voor het eerst op het strand. Dus als er al ooit sprake van een schat is geweest, dan is die ver te zoeken. Het wrak is helemaal gestript, er rest alleen nog een klomp oud ijzer. Dan hoor ik het gekraak en geruis van een radio. Het komt uit de sub. Ik ga terug aan boord en krijg contact met Abdullah. Ik moet een soort bal met een touw bevestigen aan de buitenkant van de sub. Dan kunnen ze hem sneller vinden bij het ophalen. We moeten verder wachten tot het donker is en dan met het tapijt naar Ab afreizen. Lindy zie ik nog niet terugkomen, dus we staan toch al in de wacht.