Vergezichten en nieuwe gezichten

Ik kan geen hoogte krijgen van Lindy. Ze krijgt eindelijk haar zin, we gaan naar het vasteland. En nog doet ze knorrig. Ze zit een beetje verongelijkt naar Ab te kijken. Veel meer dan een bulderende lach bereikt ze er niet mee bij hem. Af en toe krijg ik een knipoog van hem. Lindy ziet het niet.
Het zal wel een vrouwending zijn, die stemmingen bedoel ik. Vincey kijkt het een beetje aan en doet dan hetzelfde als ik. Naar buiten kijken. Ik geniet van het uitzicht en laat Lin maar lekker mopperen en verongelijkt zijn.
In de zijvakken van de deur ligt een soort verrekijker. Ik kijk ermee door het raam en zie van dichtbij een schitterend landschap. Wat een aparte vogels zie je hier. Dat hebben we thuis niet. Maar de mensen van hier zullen onze vogels misschien wel apart vinden. Het is maar net wat je gewend bent. Maar het kleurenpalet is hier wel een stuk interessanter vind ik. Ik ben blij dat ik niet kleurenblind ben. Mensen denken dat alle honden dat zijn. En vaak denken ze ook dat wij niet kunnen denken. Ach zolang wij maar beter weten. Een aparte kijker is dit. Er zitten allemaal knopjes aan. Druk ik op zo'n knopje dan krijg ik ineens een heel ander uitzicht. Hoe dat nou weer kan weet ik ook niet. Ik zou het aan Ab willen vragen maar die heeft zijn handen vol aan Lindy. Die zou het geloof ik ook weer teveel eer vinden voor Abdullah als ik het hem vraag. Laat maar zitten dus. Voorlopig vermaak ik me met de beelden. Dat verkort het wachten zullen we maar denken. Maar dat knorrige van Lindy. Ik weet niet of ik daar aan kan wennen. We hebben toch heel wat aan Ab te danken. Lindy heeft toch ook maar mooi Vincey met behulp van Ab kunnen adopteren. Het lijkt wel of ze dat vergeten is. Een ander knopje maar weer. Oeps, da's geen vogel. Wel een leuk beest om achter aan te rennen. Alleen moeten de rollen niet even omgedraaid worden. Dat zijn behoorlijke horens. Zou daar het woord hoorndol vandaan komen? Of is het horendol? Lastig als je geen taalscholing hebt gehad. Zat niet in het pakket op de hondenschool. Trouwens, dat noemen ze dan wel de hondenschool eigenlijk is het de baasjesschool. Dat vertrouwde de hondentrainer (dat dan weer wel) me eens toe. Hoewel die me wel een beetje denigrerend aankeek van 'jij zegt toch niks terug'. Maar daar had ik dan zo mijn eigen gedachten bij. Zoals het de ware autodidact betaamt. Eens kijken, dit knopje maar weer. Dat is weer een aparte vogel zeg. "Ome Ab ik zie land", roept Vince ineens enthousiast. Ik laat de kijker zakken en kijk met het blote oog door het raam. Dan zie ik een heel ander uitzicht. Ik kijk op de kijker. ViewMaster, staat erop. Alleen voor baasjes om door te kijken? Ach, laat ook maar. We zijn er. Lindy gaat als door een wesp gestoken voor de deur zitten. Niet zo leuk naar Ab toe, maar die maakt zich er niet druk om. We nemen afscheid van Abdullah en ik weet zeker hem ooit weer terug te zien. Even later staan we met zijn drietjes op het vasteland van Australië. Na Ab uitgezwaaid te hebben vraag ik Lin wat er toch met haar is. Veel meer als 'niks' en wat gedraai komt er niet uit. Vervolgens komt de dingo in haar naar boven en begint ze te huilen. Vincey probeert het voorbeeld van zijn moeder te volgen. Ik doe maar mee. Al gauw verkeren we in het gezelschap van wat schaapshonden blijken te zijn. Ze vertellen over hun werk, onwillekeurig moet ik weer denken aan dat beest met die hoorns van daarnet. Op de uitnodiging om met hen mee te gaan reageert ook Lindy gelukkig enthousiast. In de verte zien we al snel stofwolken, wat voor kudde zullen we hier aantreffen?