Ik voel me nog helemaal soezerig. Al die onderbroken slaap. Vlieg ik nou of droom ik? Het ene moment zitten we op een tapijt en nu weer in een vliegtuigje. Ab is er ook weer. 'Waar vliegen we heen?' vraag ik. 'Naar het vasteland' zegt Abdullah, 'en dan laat ik jullie weer je gang gaan. Ik heb nog een hoop te doen. Robbie weet we me wel te bereiken als jullie me nodig hebben. En geloof maar van mij Lindy, ik weet jullie altijd altijd te vinden!' Hij eindigt met een onbedaarlijke bulderlach. Duh wat denkt-ie wel?! Omdat ik van een rustig ongecompliceerd semihondenleven hou? Hij mag zijn wat-ie is maar hij moet me niet in de weg zitten, dat doe ik hem ook niet. Hondachtigen hebben misschien een slaafachtige houding naar mensen toe maar is Ab wel een mens? Hij vertoont toch een beetje bovenmenselijke macht met z'n vliegende tapijt enzo. Daar had ik om te beginnen nooit op moeten stappen. Hij heeft me erin geluisd via m'n ontloken moedergevoelens. Hmpf hij doet veel te superieur. Hij kijkt me diep in m'n ogen en zegt met een brede glimlach: 'Ja ja Lin zie nou maar eens van me af te komen!', en buldert er vervolgens weer op los. Ik krijg de kriebels van die man of wat het ook is. Kunnen we hem niet terug in de fles stoppen? Ik kan maar beter ophouden met over hem te denken want klaarblijkelijk ontgaat hem niks. Bweh en Rob is vol ontzag voor hem. Ligt het aan hem of aan mij? Nou ja hou maar op Lin zoals je al besloten had. 'Ome Ab ik zie land!' begint Vince te roepen. Ja hoor, toe maarome Ab. Waar zijn de dagen gebleven van m'n schaduwplekjes over de dag verspreid? Ik dacht toen dat ik begrepen werd terwijl ik weinig intensief hondencontact had en nu in familieverband voel ik me een vreemde. Woo we gaan landen. Dat was even een scherpe daling. Ik voel de ogen van Ab priemen in m'n nek. Hij vindt het allemaal maar een grapje. Heeft een dingo geen recht op meningsuiting en gevoelsafbakening soms? Ik spring op en ga direct voor de deur zitten. Ik wil hier als eerste uit en zo snel mogelijk die Ab achter ons laten. Ja ons ik ga er niet in m'n eentje op uit dit keer. Ik grijp Vince in z'n nekvel. 'Zeg netjes gedag tegen meneer Abdullah en zodra de deur open gaat moet je meteen aan land zodat we meneer Abdullah niet ophouden.' Rob probeert de boel te sussen door een beetje verontschuldigend dankbaar te zijn naar Ab toe. Een beetje Ab was leuk maar die man overdoseert zich. Ab richt zich tot mij en zegt: 'Goeie reis verder Lindy en je zal het wel redden met het roedelen. Ik heb jullie maar niet te dicht bij huis afgezet zodat jullie weer een beetje kunnen aarden naar elkaar.' 'Zeer bedankt meneer Abdullah, dat is heel achtzaam van u en het zal wel lukken hoor' antwoord ik en ik meen het nog ook. Ab doet de deur open en we springen met twaalf poten tegelijk de vrijheid tegemoet die ik meen te kennen.
Ha dat is mooi Ab heeft ons tenminste op een duidelijk punt afgezet. Ik draai me om en zie nog net een rood puntje aan de einder. Goed. 'Wat is er toch met jou?' vraagt Robbie. 'Niks' zeg ik 'We moeten onze weg zien te vinden. Dingo's doen niet aan geuren maar nu we hier zijn zou het wel leuk zijn om wat dingofamilietakken te contacten.' Ik begin dus maar eens lekker te dingohuilen. Eerst komt het er wat roestig uit want veel met honden optrekken doet je je moerstaal vergeten blijkt maar ik word steeds beter. Vince steekt ook z'n snuit de hoogte in en probeert te huilen. Best aardig voor een beginner die het niet van nature heeft. Rob begint ook maar mee te doen aangezien de huilers in de meerderheid zijn. Vrijwel direct hoor en ruik ik viervoeters aankomen. Duidelijk honden. Schaapshonden zeggen ze na een eerst afstandelijke begroeting. Ik kan huilen wat ik wil vertellen ze me maar er leeft geen dingo in de wijde omtrek meer en dat m'n gehuil NSW zal bereiken betwijfelen ze. Ik wil ook helemaal niet naar NSW, ik woon in Queensland. 'Werken jullie?' vraagt Rob direct diep onder de indruk. Dat breekt het ijs helemaal. Het zijn duidelijk trotse veedrijvers die eer hebben voor hun vak. Ze kunnen Rob z'n vragen niet genoeg beantwoorden. Of we zin hebben om mee te gaan vraagt er uiteindelijk een. Nou daar hebben we alledrie oorgaten naar en meteen zijn we in volle vaart. M'n scherpe dingoogen zien in de verte de stofwolken al. Mooi. Het beeld wordt steeds scherper.
Ha dat is mooi Ab heeft ons tenminste op een duidelijk punt afgezet. Ik draai me om en zie nog net een rood puntje aan de einder. Goed. 'Wat is er toch met jou?' vraagt Robbie. 'Niks' zeg ik 'We moeten onze weg zien te vinden. Dingo's doen niet aan geuren maar nu we hier zijn zou het wel leuk zijn om wat dingofamilietakken te contacten.' Ik begin dus maar eens lekker te dingohuilen. Eerst komt het er wat roestig uit want veel met honden optrekken doet je je moerstaal vergeten blijkt maar ik word steeds beter. Vince steekt ook z'n snuit de hoogte in en probeert te huilen. Best aardig voor een beginner die het niet van nature heeft. Rob begint ook maar mee te doen aangezien de huilers in de meerderheid zijn. Vrijwel direct hoor en ruik ik viervoeters aankomen. Duidelijk honden. Schaapshonden zeggen ze na een eerst afstandelijke begroeting. Ik kan huilen wat ik wil vertellen ze me maar er leeft geen dingo in de wijde omtrek meer en dat m'n gehuil NSW zal bereiken betwijfelen ze. Ik wil ook helemaal niet naar NSW, ik woon in Queensland. 'Werken jullie?' vraagt Rob direct diep onder de indruk. Dat breekt het ijs helemaal. Het zijn duidelijk trotse veedrijvers die eer hebben voor hun vak. Ze kunnen Rob z'n vragen niet genoeg beantwoorden. Of we zin hebben om mee te gaan vraagt er uiteindelijk een. Nou daar hebben we alledrie oorgaten naar en meteen zijn we in volle vaart. M'n scherpe dingoogen zien in de verte de stofwolken al. Mooi. Het beeld wordt steeds scherper.
No comments:
Post a Comment