Naar het strand!

Op naar het strand. Dat zal Sophie geruststellen. Maar eens even koers zetten naar Fraser Island. Mooi strand daar. Voor Sophie zich realiseert wat er gebeurt zijn we al geland. Jake laat zich onmiddellijk van het kleed rollen om in de zon te gaan bakken. Sophie staat meteen op en rent naar het water. Even de spieren losgooien zeg maar. Ik ren met haar mee. Maar blijf nog even uit het water.
Als ze terug komt lopen uit het heldere water staat er een jong meisje met een grote stok bij het water. Jammer, die is te groot om weg te gooien. Ze snappen geloof ik niet helemaal wat ik bedoel. Ach, het is ook te warm om je echt druk te maken.
Het zal de jeugd zijn, die zijn altijd wat meer op zichzelf gericht. We zoeken Jake maar weer op. Het is best druk op het strand. Maar ik zie welgeteld 1 dingo. Dus ik kan Lindy vertellen dat het met dat Dingo-strand wel meevalt. De mensen zoeken toenadering tot de dingo maar deze blijft op een afstand. Daar ligt Jake te luieren. 'We zijn geloof ik wel ver van huis Robbie?' mompelt Jake. Ik ga veelbetekenend op het kleed staan. Wat dichter bij Brisbane is vast ook wel een strand. En met een magic carpet ride sta je er zo. Jake en Soof hebben nog even een discussie, met als uitkomst dat ze plaats nemen op het kleed. Onmiddellijk kiezen we het luchtruim, mensen in verwarring achterlatend. Voorbij trekken de landschappen weer. Ik zie Jake denken dat het geografisch niet klopt allemaal. Tja, dan had zo'n tochtje ook niet gekund voor het eten. Nu kunnen we zelfs nog even een ander strand opzoeken. Voor de barbeque moesten toch nog inkopen gedaan worden. En niet door Jake of Sophie want die heb ik 'ontvoerd'. Benieuwd wat Stu tegen Michelle heeft gezegd. Vast niet dat 'ie ons heeft zien vliegen.
Wie ons wel wil zien vliegen moet maar even op het kleine fotootje klikken. Dan zie je ons arriveren op het strand van de Gold Coast. Ook hier kijken de mensen even vreemd op en doen vervolgens of ze niets bijzonder hebben gezien. 'Kijk mam, daar ligt het tapijt'. 'Nee joh, het was een vlieger' en daarmee was de kous af voor mam. 'Jammer dat ik geen bikini bij me heb', zegt Sophie. ja, dat soort praktische dingen had ik niet aan gedacht. Dan herinner ik me dat Abdullah gezegd heeft dat alles wat ik op een bepaald moment nodig heb gewoon uit het karafje zal komen. Niet geschoten is altijd mis, ik keer het karafje om en... zie daar, er komt een groot badlaken tevoorschijn, maar ook de gewenste bikini. 'Nou ja, Jake', zie je dat? 'Hoe kan dat nou?'. 'Dat moet je je niet afvragen joh. trek nou maar aan', zegt Jake. Dit terwijl hij galant het badlaken om haar heen slaat zodat ze de bikini kan aantrekken , niet gestoord door nieuwsgierige blikken. 'Cool Robbie', zegt Sophie. Ze klinkt als een Australische en aait me over de bol. Ik ga lekker bij haar op het badlaken zitten. Nog even genieten en dan op naar de barbeque. Hoever zouden ze daarmee zijn? Het vlees zal wel gehaald zijn, inmiddels. Met een beetje geluk hebben ze ook aan de hondjes gedacht. Dat houtskool gedoe hoeft van ons niet zo. Maar als ze dat nou leuk vinden. We zijn toch niet allemaal hetzelfde, denk ik dan altijd maar. Hoe zou het met Lindy en Vincey zijn? Als ze zich maar niet ongerust maken.

Stu ziet ze vliegen

Lindy is naar binnen om Vincey te zoeken. Ik stoei wat met Jake en probeer Sophie op haar gemak te stellen. Stu bromt dat het niet kan zo'n vliegend tapijt en buigt zich weer over zijn auto. Ik krijg Jake en Sophie zover dat ze weer plaatsnemen op het tapijt. Als Sophie een rondje wil maken, ben ik de beroerdste niet om dat even te regelen.
Stu ziet ons opstijgen, kijkt ons even na en steekt vervolgens zijn hoofd schouderophalend onder de motorkap terug. Hij zal blijven ontkennen, schat ik in. Volgens Abdullah is dat alleen maar nuttig. Mensen hebben zoiets van 'Wat niet kan, heb ik ook niet gezien'. Daarom reageren de meeste mensen niet die ons zien vliegen. En dat is gunstig want anders zouden we maar een soort circusattractie worden.

In het begin slaakt Sophie heel wat gilletjes. Jake is cool. Hij geeft geen kik, aait me over mijn bol en geniet van wat hij ziet. Dat geeft Soof rust, al durft ze niet te gaan verzitten. Maar net als wij kleeft ze aan het tapijt en kan ze er niet afvallen. Voor wie het wil zien moet het een grappig gezicht zijn allemaal. Ik ben al een ervaren tapijtvliegenier, dus mij maakt het niets uit. Ik hoef maar te denken wat ik wil en Abdullah regelt de rest. Op die manier kunnen we in vogelvlucht heel wat mooie plekjes bekijken, zo voor het eten. Ik weet dat ik Lindy er geen plezier mee doe en Vincey heeft zijn rust nodig. Ik heb zo het vermoeden dat hij nog lang genoeg met mij kan reizen.
Sophie durft niet te bewegen, Jake neemt haar camera maar ter hand, anders zou ze niet eens op de reis terug kunnen kijken. Misschien moeten we nog maar even landen op het strand zo dadelijk. Als ze zo te lang blijft zitten raakt ze verkrampt. We vliegen een rondje om de vuurtoren van Byron Bay, sommige mensen zien ons, maar wenden snel het hoofd af.
'Ik heb niks gezien, ik heb niks gezien, ik keek erregens anders naar', zingt Jake. En vrolijk vliegen we verder. Lekker weer trouwens, mooi weer voor een barbeque. Sophie geniet van wat ze te zien krijgt. Tja, in dit tempo bezienswaardigheden kunnen zien dat zou iedereen wel willen. Gelukkig maakt Abdullah er geen industrie van, anders zou het erg druk worden in de lucht. Met alle gevolgen van dien. Maar voor het milieu is dit wel weer een mooie methode, want geen vervuiling. Hoewel, de meeste mensen zouden weer proviand meenemen en de verpakking achteloos laten vallen. Onder het motto 'Ach, dat beetje van mij' en doe dat maar eens maal een miljard. Jakkie. Het zal wel de reden zijn waarom Ab dit exclusief wil houden. 'Whoo, een krokodil', griezelt Sophie. 'See you later alligator' grinnikt Jake en schiet een foto.
Het enorme beest heeft ons niet eens in de gaten. Net een mens dus. Deze onverwachte manier van reizen biedt mooie kijkjes in de natuur en Jake en Sophie genieten met volle teugen. 'Gelukkig heeft het tapijt geen motor, want motorpech zou niet zo goed uitkomen nu', grapt Jake. 'Schei eens uit' zegt Sophie, 'Je maakt me bang'.

Home sweet home

Wauw is dat even wennen zeg! Zo bekend en toch zo vreemd. De baas heeft een motorfiets. Mooi! Ik hoop dat Robbie de brillen nog heeft. Ik weet van gekkigheid niet naar welk baasje ik het eerst toe moet. Of zal ik maar de zoon nemen? En wie is dat meisje? Ze heeft wel iets exotisch europees en maakt dezelfde klanken als m'n baasje en de zoon. Goh spannend allemaal! Even kijken. O gelukkig Robbie en Vince kwispelen naar hartelust en worden ook enthousiast geaaid en beklopt. 'Kom op Soof!' roept de zoon opeens en gaat op het kleed zitten. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Sophie begint te lachen en gaat bij Jake op het tapijt zitten maar er gebeurt niks. Werkt zeker niet met mensen. 'Nou dan moeten we maar een feestmaal aanrichten' zegt het baasje, 'Wat dacht je van een paar sappige botten en wat lekker mals vlees?' Oef daar loopt het kwijl toch van uit je bek? 'Ja barbecue!' roept het meisje Sophie weer. Dat snap ik nou niet he die brand- en rookgewoonte die mensen met vlees hebben. Ze halen er alle sappigheid mee weg. 'O en gelijk ook maar naar Sommeldijk mailen' springt het vrouwtje van de hak op de tak. Ik zie Robbie z'n oren spitsen. 'Jaha naar de kunstlinker van Kees en de wereld van Kobie Bos' zegt ze tegen Rob. Hij raakt door het dolle heen als hij die twee namen hoort. 'Weet je wat we bellen wel even' zegt ze tegen hem en samen lopen ze de trap op naar binnen. Sophie en Jake hebben het kleed inmiddels ondersteboven gekeerd en onderzoeken het nauwgezet. 'Ja en het vloog toch echt.' hoor ik ze tegen elkaar zeggen. 'Allemaal een illusie' bromt de baas, 'it's all in your mind.' 'Ja doehoei' zegt de zoon 'jij zag het toch ook? Of niet soms?' De baas haalt z'n schouders op, draait de laatste schroef in z'n motorfiets, wrijft z'n handen schoon aan een doek en zegt: 'Wat denk jij Soof?' 'Dat ik naar Fraser Island vliegen wil en heel Australie rond op dit kleed. Lijkt me cool!' Fraser Island! Ik krijg de riebels. Moest dat nou? En heel Australie rond. Alsjeblieft! Ik ben net thuis. Nou van mij mogen Abdul en Robbie het kleed cadeau doen hoor. Van nu af reis ik alleen nog maar per auto of motorfiets. Ik moet toch eens aan dat Soofmeisje snuffelen. Ze heeft iets bekends net zoiets als mijn baasje en de zoon hebben. 'Nee niet doen!' roept Sophie, 'Ik vind honden eng!' en ze duikt achter Jake z'n rug. 'Ach joh' zegt Jake 'Lin is lief en ze is een dingo' terwijl hij me vriendelijk achter m'n oor krabbelt. 'En trouwens' vervolgt hij 'Fraser Island, waar jij zo graag naar toe wil, zit toevallig wel vol met dingo's.' 'Hoeii' onderdruk ik een klein huiltje. Waarom moeten ze het nou steeds over de misser van m'n leven hebben? 'Ja dat weet ik.' zegt Sophie. 'Soof komt ook uit Rotterdam' zegt Jake terwijl hij inmiddels m'n nek lekker aan het masseren is. Ah! Dat is wat Sophie gemeen heeft met het baasje en de zoon. Leuk! Ik vind haar best aardig. Ik moet haar zien te overtuigen dat tamme huisdingo's, ook al zijn ze wat bereisd, heel iets anders zijn dan wat voor type hond ook. Behalve Robbie en Vince natuurlijk. Waar is Vince eigenlijk? Ik loop de garage in en krijg z'n bekende hondengeurtje in m'n neusgaten. Via de achtertrap naar boven en daar zie ik de slaapkamerdeur van de bazen een stukje open staan. Ja hoor zijn spoor leidt er duidelijk naar toe. Ach kijk nou de kleine akedreutel is naast de bijzetkoe in slaap gevallen. Op de achtergrond hoor ik het baasje zeggen: 'Nee ik zie ze niet vliegen.' En Robbie blaft, gromt, huilt en knort ondersteunend mee.