Stu ziet ze vliegen

Lindy is naar binnen om Vincey te zoeken. Ik stoei wat met Jake en probeer Sophie op haar gemak te stellen. Stu bromt dat het niet kan zo'n vliegend tapijt en buigt zich weer over zijn auto. Ik krijg Jake en Sophie zover dat ze weer plaatsnemen op het tapijt. Als Sophie een rondje wil maken, ben ik de beroerdste niet om dat even te regelen.
Stu ziet ons opstijgen, kijkt ons even na en steekt vervolgens zijn hoofd schouderophalend onder de motorkap terug. Hij zal blijven ontkennen, schat ik in. Volgens Abdullah is dat alleen maar nuttig. Mensen hebben zoiets van 'Wat niet kan, heb ik ook niet gezien'. Daarom reageren de meeste mensen niet die ons zien vliegen. En dat is gunstig want anders zouden we maar een soort circusattractie worden.

In het begin slaakt Sophie heel wat gilletjes. Jake is cool. Hij geeft geen kik, aait me over mijn bol en geniet van wat hij ziet. Dat geeft Soof rust, al durft ze niet te gaan verzitten. Maar net als wij kleeft ze aan het tapijt en kan ze er niet afvallen. Voor wie het wil zien moet het een grappig gezicht zijn allemaal. Ik ben al een ervaren tapijtvliegenier, dus mij maakt het niets uit. Ik hoef maar te denken wat ik wil en Abdullah regelt de rest. Op die manier kunnen we in vogelvlucht heel wat mooie plekjes bekijken, zo voor het eten. Ik weet dat ik Lindy er geen plezier mee doe en Vincey heeft zijn rust nodig. Ik heb zo het vermoeden dat hij nog lang genoeg met mij kan reizen.
Sophie durft niet te bewegen, Jake neemt haar camera maar ter hand, anders zou ze niet eens op de reis terug kunnen kijken. Misschien moeten we nog maar even landen op het strand zo dadelijk. Als ze zo te lang blijft zitten raakt ze verkrampt. We vliegen een rondje om de vuurtoren van Byron Bay, sommige mensen zien ons, maar wenden snel het hoofd af.
'Ik heb niks gezien, ik heb niks gezien, ik keek erregens anders naar', zingt Jake. En vrolijk vliegen we verder. Lekker weer trouwens, mooi weer voor een barbeque. Sophie geniet van wat ze te zien krijgt. Tja, in dit tempo bezienswaardigheden kunnen zien dat zou iedereen wel willen. Gelukkig maakt Abdullah er geen industrie van, anders zou het erg druk worden in de lucht. Met alle gevolgen van dien. Maar voor het milieu is dit wel weer een mooie methode, want geen vervuiling. Hoewel, de meeste mensen zouden weer proviand meenemen en de verpakking achteloos laten vallen. Onder het motto 'Ach, dat beetje van mij' en doe dat maar eens maal een miljard. Jakkie. Het zal wel de reden zijn waarom Ab dit exclusief wil houden. 'Whoo, een krokodil', griezelt Sophie. 'See you later alligator' grinnikt Jake en schiet een foto.
Het enorme beest heeft ons niet eens in de gaten. Net een mens dus. Deze onverwachte manier van reizen biedt mooie kijkjes in de natuur en Jake en Sophie genieten met volle teugen. 'Gelukkig heeft het tapijt geen motor, want motorpech zou niet zo goed uitkomen nu', grapt Jake. 'Schei eens uit' zegt Sophie, 'Je maakt me bang'.