Eindelijk zijn we weer samen, bijna op weg in onze yellow submarine. Abdullah is druk in gesprek via een telefoontje. Hij is klaar en wenkt me. "Robbie, ik moet er vandoor, er is iets tussen gekomen. Je kan zelf deze minisub besturen, het enige wat je hoeft te doen is geloven dat je het kan. Dat is heel belangrijk, dus laat je niet van de wijs brengen. Denk maar gewoon aan waar je naar toe wilt gaan. Ik moet gaan nu."
Voor ik enige tegenwerping kan maken is hij verdwenen. Aan de slag dan maar. Ik neem plaats achter het stuur. Bij mijn gedachte aan Lindy's huis start de motor en kiezen we het ruime sop. Heel gemakkelijk eigenlijk. Ik bekijk alle metertjes en wijzertjes. Ik begrijp er niet veel van, maar daar moet ik verder maar niet over nadenken. Ik kan de verleiding niet weerstaan om een beetje indruk te maken op Lindy en Vincey. Lindy neemt me nauwkeurig op en probeert te volgen wat ik aan het doen ben. Eeehm, ze kijkt wel erg kritisch. Volgens mij gelooft ze niets van mijn stoere toneelstukje. En gelijk heeft ze want ik doe ook eigenlijk niets, ik kan ook niet echt sturen.
Kedeng. Daar heb je het al, waarom val ik nou uit mijn rol? We buitelen over elkaar heen. Kennelijk hebben we iets geraakt. Abdullah had gelijk, ik had me niet van de wijs moeten laten brengen. Niets meer aan te doen. Gelukkig krijg ik geen verwijten van Lindy en maakt ze zich alleen maar druk om Vincey. Een echt moedertje hoor. Een echte schat. Vincey ziet totaal geen gevaar, denkt dat het allemaal een lolletje is. Wat een heerlijke pup is het toch. We maken een crash, worden helemaal door elkaar gehusseld en hij denkt dat 'ie in een rollercoaster zit. Hij maakt ook goed duidelijk dat hij het liefst wil dat ik voor altijd bij hen blijf. En ook dat ik Lindy wel zie zitten. Ik maak grappen en grollen met hem, maar het is maar goed dat een hond niet kan blozen. Het is duidelijk dat het even gaat duren voor we hier uit zijn. Ik maak pret met Vincey terwijl Lindy het tij afwacht en een tukkie doet. Zo vliegen de uurtjes voorbij. Dan is het alweer zover dat we de minisub kunnen verlaten. Lindy is als eerste op het strand, Vincey jengelt dat hij in het wrak naar een schat wil zoeken. Lin is zo blij dat ze vaste grond onder haar voeten heeft dat ze een sprint van jewelste trekt. Het lijkt wel een zandverstuiving. Al snel is ze uit het gezicht verdwenen. Wij zijn niet van die renners, dus ik geef Vincey zijn zin en we verkennen het wrak. Dat ligt niet voor het eerst op het strand. Dus als er al ooit sprake van een schat is geweest, dan is die ver te zoeken. Het wrak is helemaal gestript, er rest alleen nog een klomp oud ijzer. Dan hoor ik het gekraak en geruis van een radio. Het komt uit de sub. Ik ga terug aan boord en krijg contact met Abdullah. Ik moet een soort bal met een touw bevestigen aan de buitenkant van de sub. Dan kunnen ze hem sneller vinden bij het ophalen. We moeten verder wachten tot het donker is en dan met het tapijt naar Ab afreizen. Lindy zie ik nog niet terugkomen, dus we staan toch al in de wacht.
No comments:
Post a Comment