Robbie komt oude bekenden tegen

Wat me nu toch weer overkomt allemaal. Van dat jagen wordt je best moe hoor. Dus ik was even gaan liggen. Ik lag te dromen en was weer even puppy. Toen ik zo klein was mocht ik nog weleens mee naar Oma Kobie. En daar ging mijn droom over. Oma Kobie is schilderes en ze maakt hele mooie schilderijen. Ze schildert niet iets na, maar maakt afbeeldingen van wat er in haar hoofd op komt. Spiritueel noemen ze dat, geloof ik. Volgens Abdullah is zij iemand die goed gebruik maakt van de mogelijkheden die voor iedereen open liggen.
Ik heb liever een lekker kluifje maar dat vond Bopper geen goed idee. Bopper en ik lijken nogal op elkaar en dat botst. Sita, de andere hond van Oma Kobie en Opa Kees, ligt me beter. Al speelde ze wel een beetje 'hard to get'. Jammer dat baasjes meestal voor de makkelijke weg kiezen. Ik mocht later nooit meer eens mee. Maar ik weet me nog wel dat schilderij te herinneren. Ik lag er uren naar te kijken. Het Oerbos heet het, volgens mij.
Ik werd wakker omdat ik plotseling baadde in een fel licht. Daarna daalde er een nevel over me heen. En toen dat optrok ontwaarde ik twee figuren die me bekend voorkwamen. Ik wist zeker dat ik ze eerder had gezien. Opeens viel het brokje. Ik had hen gezien in dat schilderij! Ben ik nu in de Wereld van Kobie Bos? Zou ik er toen daarom zolang gefascineerd naar gekeken hebben? Het was duidelijk dat ze contact met me wilden, dus ik liep behoedzaam op ze af. Op het hoofd van de man zat een tooi. Die me deed denken aan het welkomstbeeld, waarvoor we bij aankomst poseerden. Hij zag er niet uit als een Aboriginal maar meer als een Indiaan. De fee had een grote parel in haar hand. "Jij kunt ons helpen, Robbie. Het grootste levende koraal ter wereld hier in Torres Strait loopt gevaar", zei de Indiaan met de stem van Abdullah. "Ben jij dat Ab"? vroeg ik hem. "Neen, ik ben Manitouba", sprak hij. "En dit is Anne. Abdullah kennen wij al jaren. We hebben zijn hulp ingeroepen en hij heeft jullie voorgedragen. Je bent met nog twee? Ik zie niet in hoe jullie kunnen helpen, maar de macht van Abdullah is groot. Begrip is niet noodzakelijk voor een oplossing. Abdullah leende me zijn stem omwille van een vlotte communicatie."
Anne zag mijn vertwijfeling, knielde bij me neer en aaide me over mijn bol. En met een zangerige stem, die me aan Annie Lennox deed denken, verhaalde ze:"Het grootste koraal ter wereld wordt beschermd door de grootste parel ter wereld. Daar is dit, ze knikte naar de enorme parel in haar hand, een speldenknop bij. Hoe het precies werkt kan en mag ik je niet zeggen. Wel dat het koraal het door de mens steeds moeilijker krijgt. De natuur is sterk aan het veranderen en dat is ons volgende probleem. We kunnen alleen maar hopen dat de mensen die dit inzien het tij nog kunnen keren. Maar wat nu speelt is ernstiger", ze keek naar Manitouba. Die vervolgde: "Alle parels in dit gebied maakten deel uit van de parelketting koraalbescherming. Alleen de mens ging in zijn eeuwige geldzucht op zoek naar deze parels. De parelketting werd zo zwakker en zwakker. Het levende koraal zuchtte onder deze last. Met behulp van Abdullah hebben we toen als noodgreep een ziekte veroorzaakt om de parelvisserij lam te leggen. Dat hielp, er kwam een verbod. Alleen, enkele criminelen zijn nu op het spoor van de grote parel. Als ze die vinden zal er een ramp plaatsvinden."
Tjonge, wat een verhaal. Het duizelde me wel eventjes. Maar het was duidelijk dat er iets moest gebeuren. Maar hoe hier drie hondjes de oplossing moeten zijn? Ik zag het nog even niet.
"Ga naar je vrienden Robbie", fleemde Anne, "Abdullah zal jullie helpen. We treffen jullie later hier in de buurt." Anne deed een kleine parel in mijn miniatuurkarafje. "Zo zijn we verbonden met elkaar."
Ik nam afscheid van het illuster tweetal en ging op weg naar Lindy en Vince. Die zullen hier wel van opkijken. Onderweg bedacht ik me dat ik nog niets gevangen had voor het eten.
"Jaag maar niet meer Robbie". Het was Ab, het eten kon ik volgens hem beter uit de karaf halen. "De natuur is hier in wankel evenwicht Robbie, dat moesten we maar niet verder verstoren". Voor ik kon antwoorden was hij alweer verdwenen.