Deze reu werd al een peu nerveus. Herenigd!

Wat een spectaculair uitzicht vanuit zo'n luchtballon. Op het tapijt durf je eigenlijk niet echt om je heen te kijken. Hoewel Ab me bezwoer dat het superveilig is. Maar in zo'n mandje voel je je toch meer beschut. Maar dat kan ook een hondending zijn natuurlijk. Hoewel die mensen hier aan boord ook uiterst ontspannen zijn hoor.
Toch doen mensen vaak allerlei malle dingen die ik toch maar niet doe. Bungeejumpen lijkt me bijvoorbeeld helemaal niks. Schijnt ook in deze omgeving uitgevonden te zijn. Maar meer Nieuw Zeeland, geloof ik. Maar goed. We zitten nu al uren in die ballon en nog zie ik Lindy en Vincey niet.
Vreemd hoor. Hoe kunnen we nu zo ver van elkaar verwijderd zijn? En het landschap waarboven ik uitsteeg herkende ik ook al niet. Sinds ik die parel in het minikarafje om mijn nek heb, lijken afstanden er niet meer toe te doen. Een vreemde gedachte misschien, maar van dit alles wordt zelfs een reu een peu nerveus. Het water en de eilanden wisselen elkaar hier snel af. Elke keer hoop ik dat nu het juiste eiland in beeld zal komen. Het zijn best wel pietepeuterige eilandjes hier. Nog kleiner dan vanwaar ik kom.Eindelijk kwam er weer een eilandje in beeld. Ik meende iets te zien op het strand. De ballonvaarder keek door zijn verrekijker en bevestigde dat hij twee honden zag op het strand. Alleen door het dichtbeboste eiland, het kleine strand en iets met luchtstroom kon hij hier niet landen. Ik raakte een beetje in paniek. Want hier werd ik natuurlijk helemaal niet blij van. Een van de bemanningsleden opperde het idee om mij een parachute te geven. Die zouden ze later dan wel weer ophalen. Het komt natuurlijk wel angstig in de buurt van bungeejumpen, maar ik deed toch maar of ik het een wereldidee vond. Het eiland waren we inmiddels alweer gepasseerd. Achter mij zag ik Lindy en Vincey zenuwachtig heen en weer dribbelen. En toen renden ze richting het eiland. Zouden ze mij gezien hebben? Ik had het idee dat ze hulp gingen zoeken. Eindelijk kreeg ik de parachute om. Achter ons zag ik dat enkele motorbootjes achter ons aan kwamen. Ze moeten me dus gezien hebben. "Jongens, dit kan eigenlijk toch helemaal niet", zei een van de bemanningsleden. "Zo'n hond is natuurlijk veel te licht". Opeens hoorde ik Ab iets in mijn oor fluisteren. "Dat zal wel meevallen hoor, til me maar eens op", hoorde ik mezelf zeggen. Ik zal nooit de verbazing vergeten die die man op zijn gezicht had toen hij me optilde. "Die hond is loodzwaar!". "In ieder geval zwaar genoeg", zei een van de anderen die ook een poging waagde. Met z'n tweetjes zetten ze me op de rand van de mand.
"Nou Robbie, het ga je goed jongen" zeiden ze in koor. En hop, daar ging ik. Wauw, woef!!! Wat een heftige ervaring zeg. Ik had het idee dat ik als een baksteen zou vallen maar dat was helemaal niet zo. Het was nog meer zweven als op het tapijt! "Trekken Robbie", hoorde ik roepen. O, ja. Ik had een riempje in mijn bek gekregen waaraan ik moest trekken. Wow, nou ging ik weer omhoog! De enorme parachute had zich boven mij ontvouwen. Onder mij zag ik de bootjes op het strand van alweer het volgende eiland aanleggen. Ik kon nu duidelijk Lindy en Vincey in een van de bootjes waarnemen. De bemanning was een stuk relaxter dan zij tweetjes. Dat kon ik hiervandaan al zien. Die komt wel op zijn pootjes terecht dachten zij. Zo te zien althans. Daar was ik zelf nog niet zo zeker van. OK, mijn pootjes waren naar beneden gericht. Maar wat als ik in het water terecht kwam? Hoe loopt dat af als je zo'n enorm doek over je heen krijgt?