Op weg naar Lindy's thuis

Wow, wat een opgewonden standje is die Lindy toch af en toe. Ik krijg bijna de kans niet om wat te zeggen. Aan de andere kant heeft ze aan een half woord genoeg. Dat is ook wat waard.
Het tapijt zit natuurlijk gewoon in het karafje om mijn hals. Dopje eraf, omkeren en klaar. Ongelofelijk hoe zo'n tapijt daarin past. Daar komt Lin alweer met Vincey. Vince springt vrolijk kwispelend op het tapijt. Lindy en ik kruipen erbij en daar gaan we de lucht in. Even later zoeven we over onze verbaasde gastheren heen. Snel zien we het groepje kleiner worden.
Wat zullen we bij Lindy thuis aantreffen? Dat is even de vraag, voor mij in ieder geval. Zouden ze boos zijn? Of gewoon blij dat ze er weer is? Ach, ze gaan zelf ook nogal eens op vakantie. Lin wordt dan verzorgd door vrienden. Dan wordt er ook niet gevraagd of ze liever mee wil. Ik vraag me af of we op een gelegen moment aankomen. Misschien zijn ze er helemaal niet. Of weet ik veel. Mensen hebben soms van die rare beslommeringen. Volgens mij helpt Abdullah met onze timing. We zaten toch al boven het vasteland? Dus wat doen we nu boven dit water? Ik zie dat we de een of andere toren naderen. Land in zicht. Een eiland volgens mij, we gaan dus echt met een omweg. Genieten dan maar van het uitzicht. Ik begin trek te krijgen. Straks maar eens even het karafje omkeren. Dan hebben we in no time een vliegend picknick-tapijt.