Maar ik kan dromen

Nou ik laat me maar meesleuren op de golven van Robbie's avontuur onder zee. Ik heb er niet zoveel mee. Het is allemaal zo vaag voor me. Vince neemt het zoals het komt maar dat doe je op die leeftijd. Alles is spannend en het is zoals het op je afkomt; gewoon dus. Ik zal blij zijn als we weer poot aan vaste grond hebben. Ik heb geen zin meer om verder te kijken. Het lijkt allemaal veel op hetzelfde. Ik wil de wereld wel redden hoor maar dan op de plek waar ik thuis hoor: aan wal. Ik snap het ook niet. Die Ab weet en kan zoveel maar toch duurt het allemaal zo lang. Ab is iemand van het kaliber aan wie je geen vragen stelt. Robbie is zwaar onder de indruk van alles en lijkt ook enorm verwikkeld in hetgeen hier aan de hand is. Dus ik laat hem maar. Ik wil hem niet ongemakkelijk doen voelen door mijn in twijfeltrekkerij, onvrede of ongemak. Dat weet ik zelf nog geeneens precies dus des te meer reden om m'n bek dicht te houden. Ik zag daar net een makkelijk en beschut plekje bij de uitgang, ik denk dat ik daar maar eens post ga vatten en voorlopig weer een low profile hou. Vince kan geen kwaad hier, die kan op zijn gemak verkennen als hij genoeg heeft van bij mij liggen en z'n tomeloze jonge pup energie weer moet onladen. Zo ogen sluiten en waar zal ik nu weer eens over gaan fantaseren? Voorop de motorfiets! Zou de baas al een motorfiets hebben?