Ik neus nog even rond in de controlekamer waar Abdullah net was. Ik zou zo gauw ook niet weten waar ik Lindy moet vinden. Ik kijk maar eens wat er zoal bij de knopjes en hendeltjes staat. Bij het labeltje Powerwood zitten allerlei lampjes en knopjes, ook een knopje met met up en down. Wat ik me bij Powerwood nu weer moet voorstellen, geen idee. Een krachtig bos? En waarom zou dat op en neer moeten kunnen?
Aan een van de muren hangt een tekening waar Powerwood opstaat. Er zit een plattegrond bij waarop ik kan zien hoe ik er moet komen. Nou, een kijkje nemen zal toch geen kwaad kunnen? Ik prent de route in mijn hoofd en ga op pad. Al snel heb ik de toegangsdeur gevonden. Op slot, zo te zien heb je een pasje nodig.
Dan hoor ik voetstappen naderen, ik schiet de toiletten in en loer door een kier. Een man in een witte jas gaat met zijn handen vol op de deur af. Op het moment dat hij een pasje uit zijn zak haalt sta ik al achter hem. Ik glip samen met hem naar binnen en verschuil me achter een kast. Hij sluit de deur met zijn knie en heeft mij niet in de gaten. Hij heeft meer aandacht voor wat hij
meedraagt. Ik wandel bij hem vandaan om verder rond te kijken. Ik kom aan bij een enorme grote ronde ruimte waar ik allerlei hydraulische stangen in de hoogte zie steken. Dan gaan allerlei zwaailichten en knipperlichten in werking en ook hoor ik om de paar seconden een zware alarmtoon. Aan de stangen te zien komt er iets heel groots langzaam naar beneden. Maintenance
in progress zie ik op een knipperend bord staan. Dan komt achter de glazen wand een enorme vloer naar beneden. Die is wel drie meter dik. Dan komt de oppervlakte in beeld. Met een enorm sissend geluid komt de vloer tot stilstand. Ik zie een enorm bos, maar het zijn geen echte bomen. Alles staat gelijkmatig opgesteld. De metershoge 'bomen' dragen geen bladeren, het lijken meer een soort dakpannen
. Er klinken wat vreemde tonen en de dakpannen maken een draaiende beweging. Opeens staan er allemaal kolommen in plaats van bomen. Door een soort sluis lopen allerlei mensen in grijze pakken het bos binnen. Met lange stokken worden de kolommen schoon gemaakt. Veel meer als vogelst
ront kan ik er niet op ontdekken. Blijkbaar dient dit om zonlicht op te vangen. Maar het lijkt in de verste verte niet op wat wij onder zonne-energie verstaan. In minder dan geen tijd is alles alweer schoon. Dan voeren ze reparaties uit aan onwillige dakpannen. In een hoek ligt een dakpan wat waarschijnlijk een voorgaand model is. Een stuk kabel steekt eruit. In een soort proefopstelling staat een nieuw model dakpan waarachter stangen en slangetjes zichtbaar zijn die voor de beweging zorgen. "Interessant Robbie?". Ineens staat Abdullah voor mijn neus. "Best wel", kan ik nog net uitbrengen. "Tja, hier voldoen we aan onze energiebehoefte Robbie. Het werkt met fotosynthese. Zo maken we zonnebrandstof, we bootsen de natuur na. Met wat we hier op een dag produceren kunnen we de stad New York een jaar van energie voorzien. Al onze onderzeeërs en andere vaartuigen, alles kunnen we zelf ruimschoots van energie voorzien. Het wereldenergieprobleem hebben we hier allang opgelost. Alleen het grootkapitaal houd ons uit alle macht tegen. De man die dit uitgevonden heeft hebben we bij toeval kunnen redden. Er werd een aanslag gepleegd op zijn zeiljacht, niet alle explosieven gingen af. Bij toeval waren we met een van de onderzeeërs in de buurt. In die tijd werkten ook wij nog met fossiele energie, al deden we ook al veel met zonnepanelen. Kom, we gaan je vrienden opzoeken." Tjonge wat een verhaal, het lijkt me niet gepast om nu te beginnen over het al dan niet gedwongen verblijven van mensen hier. "Ja Robbie, de mens is een raar ding. De man die wilde vluchten had ook geheimen bij zich. Hij dacht dat wel te kunnen verkopen. Van die te verwerven rijkdom zou hij waarschijnlijk niet lang kunnen genieten." Ik denk weleens dat Ab al mijn gedachten kan lezen. "Gaan jullie hem nu opsluiten?" "Nee hoor, elk mens heeft zijn zwakheden. Maar hij krijgt natuurlijk voorlopig wel begeleiding." Dat is wel logisch natuurlijk. Dan zijn we weer bij Lindy en Vincey, Ab's tulband waait bijna af van het gekwispel. "Eindelijk, we begonnen ons behoorlijk te vervelen." valt Lindy met de deur in huis. "Ik moet even denken jongens, de Nautilus7 is op reis. Ik moet even verzinnen wat we hier nog hebben." Hij pakt een telefoon en vraagt even op wat er vrij is. Al gauw wenk
t hij ons en hobbelen we vrolijk achter hem aan. Even later komen we weer in een hermetisch afsluitbare ruimte. Hier is ook weer zo'n geel duikbootje, net weer even anders dan die van de vorige keer. "Deze kan wat dieper duiken Robbie". Ik werd weer gelezen geloof ik. Al snel zijn we onderweg. Even bijkomen van dit avontuur. Ik ben benieuwd naar wat ons te wachten staat in Wynnum. 
No comments:
Post a Comment